De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 38—Komt, rust een weinig
Toen ze teruggekeerd waren van hun zendingsreis, “kwamen de apostelen weder samen bij Jezus en
berichtten Hem al wat zij gedaan en geleerd hadden. En Hij zeide tot hen: Komt hier en gaat (met Mij)
alleen naar een eenzame plaats en rust een weinig. Want er waren velen die kwamen en gingen, en zij
hadden zelfs geen tijd om te eten”.
De discipelen kwamen tot Jezus en vertelden Hem alles. Hun nauwe band met Hem moedigde hen aan
om Hem hun gunstige en ongunstige ervaringen voor te leggen, hun vreugde, dat ze het resultaat van
hun arbeid zagen, en hun smart over hun falen, hun fouten en zwakheden. Zij hadden vergissingen
begaan bij hun eerste werk als evangelisten, en terwijl ze openhartig Christus vertelden over hun
ervaringen, zag Hij dat ze nog veel onderricht nodig hadden. Hij zag ook, dat zij erg vermoeid waren
van hun arbeid en dat zij rust nodig hadden.
Maar op de plaats waar zij zich op dat ogenblik bevonden, konden zij niet de vereiste afzondering
vinden; “want er waren velen die kwamen en gingen, en zij hadden zelfs geen tijd om te eten”. De
mensen dromden om Christus heen, verlangend om genezen te worden en begerig om naar Zijn
woorden te luisteren. Velen voelden zich tot Hem aangetrokken, want Hij scheen hun de bron van alle
zegen te zijn. Velen van hen die zich toen om Christus verdrongen om de kostbare gave der gezondheid
te verkrijgen, namen Hem aan als hun Verlosser. Vele anderen, die vanwege de Farizeeën bang waren
om Hem te belijden, werden bekeerd bij de uitstorting van de Heilige Geest, en voor de boze priesters
en oversten erkenden ze Hem als de Zoon van God.
Maar nu verlangde Christus Zich terug te trekken, opdat Hij met Zijn discipelen kon samen zijn, want
Hij had hun veel te zeggen. Bij hun werk hadden zij de proef van tegenstand doorstaan en ze hadden
tegenwerking in verschillende vormen ondervonden. Tot op dat ogenblik hadden ze Christus omtrent
alles geraadpleegd; maar ze waren enige tijd alleen geweest, en nu en dan hadden ze zorgen gehad wat
ze doen moesten. Ze hadden veel aanmoediging in hun werk gevonden, want Christus zond hen niet
weg zonder Zijn Geest, en door het geloof in Hem verrichtten zij vele wonderen; maar nu was het
nodig dat ze zich voedden met het Brood des Levens. Zij moesten naar een eenzame plaats gaan, waar
ze in gemeenschap met Jezus konden zijn en onderricht konden ontvangen voor het werk dat ze nog
te doen zouden krijgen.
“En Hij zeide tot hen: Komt hier en gaat (met Mij) alleen naar een eenzame plaats en rust een weinig”.
Christus is vol tederheid en ontferming over allen die in Zijn dienst zijn. Hij wilde Zijn discipelen laten
zien, dat God geen offeranden vereist, maar barmhartigheid. Zij hadden hun gehele ziel gelegd in de
arbeid voor mensen, en dit putte hun geestelijke en lichamelijke krachten uit. Het was hun plicht te
rusten.
Daar de discipelen het succes van hun arbeid hadden gezien, verkeerden ze in gevaar zelf de eer te
aanvaarden, in gevaar geestelijke trots te koesteren, en op deze wijze te vallen onder de verzoekingen
van Satan. Er lag een groot werk voor hen, en zij moesten in de eerste plaats leren, dat hun kracht niet
in henzelf lag, maar in God. Evenals Mozes in de woestijn bij Sinaï, evenals David tussen de heuvelen
228