De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 47—Dienstbetoon
De gehele nacht werd doorgebracht op de berg; en toen de zon opging, daalden Jezus en Zijn discipelen
af naar de vlakte. Geheel in beslag genomen door hun gedachten, waren de discipelen eerbiedig en stil.
Zelfs Petrus had geen woorden. Gaarne zouden ze zijn blijven toeven op die heilige plaats, die was
aangeraakt door het licht van de hemel en waar de Zoon van God Zijn heerlijkheid geopenbaard had;
maar er moest werk gedaan worden voor de mensen, die reeds overal naar Jezus zochten.
Aan de voet van de berg had zich een groot gezelschap verzameld, daarheen geleid door de discipelen
die achtergebleven waren, maar die wisten waar Jezus Zich had teruggetrokken. Toen de Heiland
naderbij kwam, gebood Hij Zijn drie metgezellen te zwijgen over datgene waarvan ze getuigen waren
geweest, zeggende: “Vertelt niemand dit gezicht, voordat de Zoon des mensen uit de doden is
opgewekt”. De openbaring die aan de discipelen gegeven was, moest in hun harten overdacht, en niet
wijd en zijd verkondigd worden. Het aan de menigte vertellen, zou alleen maar bespotting opwekken
of ijdele verwondering. En zelfs de negen apostelen zouden het schouwspel niet begrijpen, totdat Jezus
uit de doden was opgestaan. Hoe traag van begrip zelfs de drie bevoorrechte discipelen waren, zien we
in het feit, dat, ondanks alles wat Christus gezegd had over datgene wat voor Hem lag, zij onder
elkander vroegen, wat het opstaan uit de doden zou betekenen. Toch vroegen zij niet aan Jezus om een
verklaring. Zijn woorden betreffende de toekomst hadden hen met smart vervuld; zij zochten geen
verdere openbaring betreffende datgene waarvan ze zo graag zouden willen geloven, dat het nooit zou
gebeuren.
Toen de mensen in de vlakte Jezus bemerkten, liepen ze Hem snel tegemoet, en begroetten Hem met
uitdrukkingen van eerbied en vreugde. Toch bemerkte Zijn scherpe blik, dat zij in grote verwarring
waren. De discipelen schenen bezorgd te zijn. Er had zich juist een omstandigheid voorgedaan die hun
bittere teleurstelling en vernedering had veroorzaakt.
Terwijl zij wachtten aan de voet van de berg, had een vader zijn zoon tot hen gebracht, om verlost te
worden van een stomme geest, die hem martelde. Toen Jezus de twaalven had uitgezonden, om in
geheel Galilea te prediken, had Hij aan de discipelen macht gegeven over de onreine geesten, om die
uit te werpen. Toen zij uitgingen, sterk in het geloof, hadden de boze geesten aan hun woord
gehoorzaamd. Nu gaven ze in de naam van Christus de kwellende geest bevel zijn slachtoffer te
verlaten; maar de geest bespotte hen slechts door opnieuw zijn macht te tonen. De discipelen, die niet
in staat waren hun nederlaag te verklaren, gevoelden, dat zij schande brachten over zichzelf en hun
Meester. En onder de menigte bevonden zich schriftgeleerden die van deze gelegenheid zo goed
mogelijk gebrüik maakten om hen te vernederen. Zij verdrongen zich rondom de discipelen en stelden
hun vragen waardoor ze trachtten te bewijzen dat zij en hun Meester bedriegers waren. Hier, zo
verklaarden de rabbi’s triomfantelijk, was een onreine geest die de discipelen noch Jezus Zelf konden
overwinnen. De mensen waren geneigd zich aan de zijde der schriftgeleerden te stellen, en een gevoel
van verachting en hoon ging door de menigte.
Maar plotseling verstomden de beschuldigingen. Men zag Jezus en Zijn drie discipelen naderbij komen,
en met een plotselinge ommekeer in hun gevoelens gingen de mensen Hem tegemoet. De nacht van
gemeenschap met de hemelse heerlijkheid had zijn sporen nagelaten op de Heiland en Zijn metgezellen.
275