Richtlijn: Mammacarcinoom (2.0) - Kwaliteitskoepel

Niveau 3
A2 Borner 1994
Richtlijn: Mammacarcinoom (2.0)
Er is onvoldoende bewijs voor het nut van secundaire adjuvante chemotherapie bij de
behandeling van een locoregionaal recidief.
C Rauschecker 2001, Danoff 1983, Haylock 2000
Overwegingen:
Er zijn enkele situaties denkbaar waarin secundair adjuvante chemotherapie kan worden overwogen,
ondanks het ontbreken van evidence. In het algemeen kan gedacht worden aan situaties waarbij
oorspronkelijk geen indicatie was voor adjuvante chemotherapie, en waarbij het tumorstadium ten tijde van
het recidief zodanig is dat nu wel een indicatie bestaat.
• invasief recidief met slechte tumorkenmerken na oorspronkelijke behandeling van een DCIS.
• mammarecidief met slechte tumorkenmerken, na MST voor een relatief gunstige tumor, waarbij
oorspronkelijk geen adjuvante chemotherapie gegeven was. Er lijkt sprake te zijn van een tweede
primaire tumor met slechtere kenmerken.
• okselklierrecidief na tumorexcisie, SWK-procedure en radiotherapie, waarbij oorspronkelijk geen
adjuvante chemotherapie gegeven is.
In geval van locoregionale recidieven die tegelijkertijd met of na afstandsmetastasen optreden geldt dat op
basis van risico-inschatting het relatieve belang van systemische en locoregionale behandeling moet
worden afgewogen. Bij primair gemetastaseerd mammacarcinoom lijkt locoregionale chirurgie de prognose
te verbeteren, of dit ook geldt voor gelijktijdig locoregionaal en op afstand gerecidiveerd mammacarcinoom
is niet bekend [Ruiterkamp, 2010]. In elk geval moet voor ogen worden gehouden dat een ongecontroleerd
locoregionaal recidief een grote morbiditeit voor de patiënt met zich meebrengt en dat locoregionale
behandeling een betere kans heeft dat te voorkomen dan systemische behandeling alleen.
03/27/2012 Mammacarcinoom (2.0) 141