Vertrouwen in de buurt - KISS

vertrouwen in de buurtfysieke pijler maakt de kloof duidelijk. Een langetermijnvisie op fysiek en economischterrein is een vanzelfsprekendheid. Er is steeds voldoende geld “voorstenen en voor wie daaraan werken”. Aan de sociale kant is echter sprake van veelte grote beleidsdichtheid met programma’s die per kabinetsperiode veranderen,en van te kleine potjes voor kortlopende projecten. “De sociale pijler is vergevenvan regels. Hoeveel geld en energie daarin verdwijnt in plaats van in de mensenvoor wie zij bedoeld zijn – daar zou ik wel eens een rapportage over willen zien.”102Evenwichtig beleid met voldoende waarborgen voor continuïteitZelfs als er een visie is, wordt die nauwelijks vertaald in een zinvol beleid.Preventief beleid is zeldzaam; overheid en welzijnswerk doen hun huiswerk nietgoed. De beleidsagenda wordt veelal bepaald door incidenten zoals drugsoverlast,criminaliteit en zwart geld op de Amsterdamse Zeedijk aan het begin van de jarentachtig. Maatschappelijke onrust in de Bijlmermeer leidde in 1996 tot het zogenaamdeZwart Beraad van allochtone trekkers vanuit alle etnische groepen.Niemand van de bewoners had voordeel van de bouw van de Arena; het stadionverwerd daardoor tot symbool van de overheid die de lokale samenlevingnegeert. Het Opzoomerproject begon na een emotionele straatvergadering in deRotterdamse Opzoomerstraat met “een litanie van klachten” over vuil, kleinecriminaliteit en de lakse houding van gemeentelijke diensten. En dan is er nog debuurtvereniging Boze Emma die vanuit een gedeelde kwaadheid tot grote hoogtesteeg.Soms is er sprake van een latente vraag, dat wil zeggen een vraag die niet door debeleidsmakers en -uitvoerders is opgepikt, maar waarin door buurtbewonerswordt voorzien. Een huisvrouw die naast een basisschool woonde merkte aan hetschoolhek dat veel ouders bij toerbeurt elkaars kinderen ophaalden of anderenbetaalden voor de lunchopvang. Een buurtenquête wees uit dat er inderdaadbehoefte bestond aan meer gestructureerde kinderopvang. Ook elders bleek bijhuis-aan-huisenquêtes een onverwachte inbreng van ‘stille’ mensen met betrekkingtot buurtbehoeften. Klanten van het kruiswerk hadden vaak dezelfde, nietgeregistreerdevragen op het gebied van werk/privé-voorzieningen. Bij groteherstructureringen in achterstandsbuurten bleken informele bedrijfjes in eenzeer nadelige positie: hun huisvesting (vaak vanuit huis) zou worden gesloopt,maar omdat ze formeel niet bestonden, waren ze niet op het netvlies van debeleidsmakers verschenen.Beleidsmakers hebben vaak onvoldoende oog voor dergelijke behoeften ofschatten die verkeerd in. Overheden zouden zich meer op toekomstige ontwikkelingenmoeten richten. De voorspelbare toename van het aantal alleenstaande,sociaal geïsoleerde 80-plusvrouwen bereikt nauwelijks de maatschappelijke/politieke agenda. En nu al is het vrijwel zeker, zegt de directeur van een wooncorporatie,dat er – anders dan de overheid denkt – straks een aanzienlijke instroomvan Oost-Europeanen zal plaatshebben uit nieuwe eu-lidstaten, waarop de overheidzichzelf en anderen structureel zou dienen voor te bereiden. Andersom zienoverheden soms problemen die er in het geheel niet (meer) zijn. Dorpen worden