Vertrouwen in de buurt - KISS

empirische bevindingen: het perspectief van bewonersHoe kunnen wooncorporaties worden gestimuleerd tot een betere invulling vanhun sociale rol? Er is veel mogelijk indien de bestaande voorschriften en gebodenworden verhelderd en aangescherpt. Ze staan nu in het bbsh, maar de bijdragevan corporaties aan de leefbaarheid is te abstract benoemd en behoeft naderespecificatie. Corporaties moeten binnen nieuw te maken kaderafspraken kunnenrekenen op de steun van andere actoren, uiteenlopend van overheid, politie totmaatschappelijk werk. En daarnaast dient het beleid te worden onderbouwd metharde economische berekeningen (waardestijging bij verbeteren van een buurt).Tot slot wordt gepleit voor openbare rapportages, gebaseerd op visitatie, waarbijzowel de goede als slechte voorbeelden in de schijnwerpers worden gezet. Dehuidige vrijblijvendheid is te groot om de sociale pijler voldoende tot zijn recht telaten komen.De twee subparagrafen die hierna volgen, behandelen twee procesmatige aspectendie samenhangen met de fysieke inrichting van de leefomgeving in buurten:samenwerking en coproductie bij beleidsvoorbereiding (par. 3.2.5) en gepasteafstand bij de uitvoering van beleid (par. 3.2.6).3.2.5 coproductie bij beleidsvoorbereidingEen voormalig stadsdeelvoorzitter zegt: “Trotse bewoners zijn de beste ambassadeurs,beter dan bestuurders en politici.” Als bewoners trots zijn op hun buurt,zijn ze bereid mee te denken over het beleid van overheid en corporaties. Huninbreng moet dan zowel inhoudelijk als procesmatig serieus worden genomen.Dat is nu te vaak nauwelijks het geval. Twee factoren vragen daarom om eengerichte aandacht: (a) beleidsmakers dienen meer oog te hebben voor de drijfverenvan bewoners; (b) er moet sprake zijn van een evenwichtige betrokkenheidvan bewoners.61Meer oog voor de drijfveren van bewonersBeleidsmakers houden te weinig rekening met de woonwensen van de buurtbevolking.Dit probleem wordt treffend onder woorden gebracht door een communicatieadviseur:“Veel partijen, en dan met name gemeenten, zien de wijk alsstatische eenheid: een soort gebied dat stilstaat en niet verandert.” Dat wektwrevel. In dorpen speelt deze problematiek net zo. Plattelandsgemeenschappenlopen bijvoorbeeld te hoop tegen nationale of provinciale ‘vrieskastscenario’s’ uitde ruimtelijkeordeningshoek, die beperkingen opleggen aan het wonen enwerken van de eigen bevolking. Starters op de woningmarkt wonen het liefst inhun eigen dorp, senioren willen zo laat mogelijk of het liefst in het geheel nietverkassen. Beleidsmakers denken echter vaak in termen van ‘plaatsen’: als die ernu maar genoeg zijn in een bepaalde regio, is het beleid sluitend.De problematiek wordt nog meer op de spits gedreven in de grote steden. NeemRotterdam. Beleidsmakers wijzen op de voortdurende verarming van de stad. Zijhalen statistieken aan die laten zien dat ‘jonge, laagopgeleide en arme mensen’instromen, terwijl ‘oudere, hoger opgeleide en rijkere mensen’ de stad uit trekken