Vertrouwen in de buurt - KISS

vertrouwen in de buurtToepassing van ‘verkeerde’ criteria onderdrukt echter ook de creativiteit enondernemingszin van ambtenaren, al was het maar omdat zij alleen ‘sociaalwenselijke’ handelingen uitvoeren. Wat bijvoorbeeld te denken van bestuurlijkedoelen van een wijkaanpak zoals het aantal wijkraden per jaar, een minimumpercentagevan de bevolking dat bekend moet zijn met de wijkaanpak, en minimaaléén wijkwerkbezoek door elke raadscommissie? Wat ook te denken van irreëledoelen, zoals 60 procent participatie bij buurtactiviteiten?258Middelen. Veel gemeenten richten zich op een vorm van (mede)beslissing over deinzet van middelen. Soms gaat het om de inzet van ambtelijke uren, bijvoorbeeldin het kader van stadstoezicht of -reiniging. Meestal wordt er echter door middelvan buurtbudgetten een premie op actie toegekend. Er zijn wel kanttekeningen teplaatsen bij de hoogte van het budget: het is vaak te laag voor echte actie. Maarindien het hoger zou zijn, kan de politiek moeilijk afstand nemen met alle bijbehorenderisico’s van cliëntelisme en politisering van de buurt. Veel gemeenten ensociale spelers ontwierpen meer gerichte prikkels. De Deventer Schoon Familiebevordert bijvoorbeeld het inzamelen van zwerfvuil door middel van een spaarsysteemmet muntjes om voor ruim- en tuingereedschap te sparen. Kinderenkunnen wat lenen uit een speelgoedcontainer door “duimen” te verdienen dooriets goeds te doen voor de buurt, bijvoorbeeld een plein vegen, zwerfvuil opruimen,en dergelijke. Wooncorporaties bieden extra service om de inzet van bewonersten behoeve van de buurt te belonen.De bestuurlijke creativiteit is groot. Er zijn klussendiensten, die met veel vrijwilligersen lage tarieven werken. Deelnemers aan de Burenraad van een grootbedrijf krijgen 250 euro per vergadering, die ze in moeten zetten voor iets in debuurt, bijvoorbeeld het uitje van de woongroep. De horeca rond een grootuitgaanscentrum werd overtuigd van de wenselijkheid van het aanstellen vangediplomeerde portiers door de dreiging met sancties in verband met de overtredingvan ‘andere’ vergunningen, strikte navolging van de sluitingstijden bijvoorbeeld.Buurtbeheerders van wooncorporaties “werken met bonus-maluscontracten;het levert direct financieel profijt op, doordat minder mensen verhuizen.”Een provincie geeft alleen maar geld aan regio’s, die een visiedocument en bijbehorenduitvoeringsprogramma gereed hebben.Een aantal van onze gesprekspartners oppert verdergaande ideeën, bijvoorbeeldeen baatbelasting voor “het rechtstreeks koppelen aan een gebied en de wenslijstjesvan de bewoners”. Je kan op dit moment wel de kosten van het openbaargroen verhalen op de bewoners, zeggen ze, waarom rek je dat niet op naar desociale kwaliteit? In de praktijk gebeurt dit deels al via de huren; de wooncorporatieshebben immers formeel de taak zich ook met de sociale kant van ‘hun’buurten te bemoeien en het geld moet ergens vandaan komen. Waarom niet perpostcodegebied de onroerendezaakbelasting direct terugkoppelen naar dewijken? Waarom niet een financiële heffing ten behoeve van een ‘eigen’ businessimprovement district? En als je het daar toch over hebt: drugsverslaafden jatten instadscentra voor miljoenen euro’s per dag uit winkels. Waarom zou je winkeliers