Vertrouwen in de buurt - KISS

ijlage 1: processen en instrumenten van verandermanagementSteeds vaker kunnen de onderhandelingspartners bouwen op de ervaringsbasisvan de aanbieders van diensten. In navolging van de kinderopvangkoepels ontwikkelteen aantal opbouwwerkorganisaties bijvoorbeeld franchiseformules.Thuis Op Straat krijgt inhoud via een keten van – op dit moment – 22 vestigingen,verspreid over zeven gemeenten, ieder met een eigen resultaatverantwoordelijkheidmaar met een terugval op centrale kennis voor opleidingen, reclame, visie- enproductontwikkeling, en dergelijke. De WijkAlliantie en de hoofdstedelijkeOndernemershuizen willen via een vergelijkbare franchiseformule uitgroeien. InWest-Brabant richt het kruiswerk zich met Dorpspunten op een breed scala vanwerk/privé-voorzieningen: zorg, pinautomaat, klusjesdienst, stomerij, maaltijdenbezorgdienst,werksters, kinderopvang, oppas, enzovoort. De consulentenzien zichzelf als makelaar voor de samenwerking met wooncorporaties, zorgaanbiedersen andere dienstverleners. In Friesland is er de verwante klussendienstvan Te Plak met vestigingen verspreid over meerdere dorpen, in Limburg en Zuid-Holland treffen we servicewinkels met de Rabobank als regisseur.Vanuit het perspectief van bewoners worden wel kanttekeningen geplaatst bij devoortgaande professionalisering en schaalvergroting van overheid en socialespelers. De samenleving verzakelijkt; overal moeten professionals bij te paskomen. Kaderafspraken moeten niet te gedetailleerd zijn, ze moeten de menselijkemaat vooropstellen en ruimte laten voor een inkleuring door bewoners enveldwerkers. Wil je de drempels voor buurtbewoners verlagen, dan is het recept:“Kleinschaligheid en minder papieren. Er wordt al te veel geregeld.” Het onderwijsaan kinderen met leer- en opvoedingsmoeilijkheden in kleine klasjes hadnooit afgeschaft mogen worden, ziekenhuizen zijn niet kleinschalig genoeg. Voorde maatschappelijk werkers geldt maar één boodschap: “Jongens, regel niet teveel, mensen moeten zelf ook wat doen” en voor de overheid “dat gemeentenmeer geld steken in vrijwilligerswerk”, liever dan in eigen professionals.255Waar wij in Nederland kwamen, troffen wij enthousiaste mensen aan die in hunbuurten aan de sociale kar sleurden; we noemden al vele voorbeelden en hetnormale verenigingsleven biedt daarvan nog duizenden andere. Alleen al inRotterdam illustreren de zogenoemde groeibriljanten de reikwijdte van dergelijkeinitiatieven vanuit buurten. Er is ook de handbalvereniging die een heelbuurtpakket ontwikkelde vanuit de filosofie “de club is een onderdeel van debuurt”. Maar het aantal kaderafspraken, dat dergelijke kleinschalige en ‘vlugge’initiatieven verbindt met de grootschaligheid en traagheid van overheid en socialespelers, is gering. We troffen weinig werkelijke verbanden aan waarbij dehoofdlijnen van wederzijdse langetermijnverplichtingen werden overeengekomen.Het risico dat ze op enig moment onnodig vastlopen en verzanden isdaardoor groot.Stap 2b: bewoners uitnodigen om in te kleurenBij een kaderafspraak gaat het niet om de precieze formuleringen van juristen,maar om bewoners. Zij moeten zich kunnen herkennen in de hoofdlijnen enkunnen raden hoe die voor hen in de praktijk van alledag van belang zijn. Dat is