Vertrouwen in de buurt - KISS

de weg vooruitMaar het slotwoord blijft toch gericht aan de politici. We kunnen hun niet dezekerheid bieden dat meer vergaande buurtbenaderingen leiden tot een groterpolitiek vertrouwen. Er is een grotere ruimte voor buurten vereist, om grotegroepen burgers ‘aan boord’ te houden. Buurtbeleid biedt stellig niet het enigezaligmakende antwoord op de problemen waarvoor onze samenleving zich zietgesteld, maar kan in samenhang met een aanpak op andere beleidsterreinenbijdragen aan de oplossing van een deel daarvan. We besluiten ons rapportdaarom met een zesde aanbeveling, in feite een oproep aan de politiek: vernieuwde lokale democratie (par. 6.8).6.2 conceptueel kader: levende en lerende buurtBeleidsmakers zien zich geconfronteerd met een merkwaardige paradox. Bewonersgeven steeds weer aan individueel tevreden te zijn met hun eigen leefomgeving(vrom 2004), maar collectief wijzen zij met een toenemende urgentie opspanningen in de publieke ruimte, met name in achterstandsbuurten. Groepenburgers leven langs elkaar heen, zeker als sprake is van een samengaan van ‘afzijdige’burgers en allochtonen in snel verzwartende volkswijken, zo is in hoofdstuk5 gebleken. ‘Afzijdige’ en ‘afwachtende’ burgers staan bovendien steedsvaker wantrouwend dan wel onverschillig tegenover overheid en politiek.Bestuurders kunnen weliswaar van elkaar leren en zich aan elkaar optrekken,maar weten tegelijk dat de ene buurt de andere niet is. In plattelandsgemeentenprijzen zij zich bijvoorbeeld gelukkig dat ze nauwelijks worden geconfronteerdmet de nijpende tekorten aan sociale samenhang die de harde achterstandsbuurtenin grote steden kenmerken.193Hun taak wordt verder bemoeilijkt doordat ‘iedereen’ hetzelfde zegt: we lijkenhet veelal met elkaar eens te zijn en toch schieten we te weinig op met de oplossingen.Eerder spraken we van de drie logica’s die elkaar in de buurt ontmoeten:de institutionele logica van de overheid, de provisielogica van de sociale spelersen de vraaglogica van de bewoners (par. 4.1). Op het raakvlak van deze drie logica’sgebruiken de vertegenwoordigers van de verschillende invalshoekendezelfde woorden, maar bedoelen er vaak geheel verschillende dingen mee.Bestuurders bij overheid en sociale spelers moeten daarom als het ware door deoren van hun frontlijnwerkers leren luisteren naar de taal van de bewoners.Veelal zullen ze dan concluderen dat de keuzes, die ze traditioneel maakten tenaanzien van de vier gesignaleerde spanningsvelden, niet langer voldoen. Er ismeer aandacht vereist voor de provisielogica van de frontlijnwerkers en vooralvoor de vraaglogica van de buurtbewoners.Een conceptueel kader kan bestuurders van dienst zijn om hun vertrouwen in debuurt te bevorderen. We noemen dat een levende buurt: een buurt waar de bewoners‘meedoen’ omdat het hún buurt is. Het is ook een lerende buurt waar zesamen met overheid en sociale spelers willen experimenteren: achterhalen hoehun leefbaarheidsvraagstukken nog beter zijn aan te pakken. Beleidsmakerskunnen op die buurt bouwen wanneer zij in voldoende mate tegemoetkomen aan