Vertrouwen in de buurt - KISS

vertrouwen in de buurtRuimte latenOverheid en sociale spelers kunnen de kaders scheppen, bijvoorbeeld eengebouw neerzetten of vergunning voor buitenschoolse opvang verlenen, maarmoeten verder “op zo groot mogelijke afstand” blijven. Zij hebben vaak moeiteom maat te houden: “Te vaak springt de overheid te gretig in en knijpt ze de initiatievendood.” Overheid en sociale spelers beloonden Marokkaanse buurtwachtersdoor hen vaak te benaderen en op te zoeken. Mede daardoor kwamen debuurtwachters te weinig toe aan hun zelfgekozen kerntaak: rondlopen op straat.“De overheid koloniseert de initiatieven”, zegt een van onze gesprekspartners.Bewoners organiseerden bijvoorbeeld een opvang voor straatprostituees, waaropde enthousiaste gemeentelijke begeleiders het initiatief overnamen en de betrokkenheidtussen prostituees en buurt verloren ging. In een van de dorpen namenwelzijnsstichtingen het vrijwilligerswerk over, met negatieve gevolgen. De directeurvan de wooncorporatie die het Rotterdamse Peperklipproject tot een succeswist te maken ging daar low profile mee om: ze kende de kwetsbaarheid van haarsucces en bewust hield ze de publiciteit en de overheid een beetje buiten de deur(Hazeu et al. 2005).126De gemeente moet ‘de kunst van het loslaten’ beheersen en ambtenaren moetenvooral niet helpen, maar bewoners hun gang laten gaan, zelfs als ze beter weten.Ambtenaren blinken uit in het geven van informatie, maar zijn slecht in hetontvangen daarvan: “Ze kijken met oogdoppen op en luisteren met oordoppenin.” De vereiste houding wordt treffend onder woorden gebracht door een ervarenoud-wethouder: “Als ik denk aan de rijksoverheid en buurt- of wijkbeleid,dan denk ik vooral ‘niet doen’. De overheid moet zich in principe niet met buurtenbemoeien. Niks is zo erg als een wijkprojectbijeenkomst waar een gemeenteambtenaarbinnenstapt en zegt: ‘Ik heb er geen verstand van, maar ik heb wel deleiding’.”Dat moet anders. Straatteams, bestaande uit opbouwwerker, jongerenwerker enbuurtagent, worden gecoacht in het niet-afpakken van bewonersinitiatieven. Enzelfs de leiders van die bewonersinitiatieven moeten zichzelf inhouden: “Als wepannenkoeken gaan bakken, moeten we niet zelf voor alle spullen zorgen, maarbewust ook dingen vergeten; het gaat namelijk niet om het bakken. Ze moetendan meel vragen bij de buurman, elektriciteit aftappen bij de buurvrouw, enzovoort.”Maar vooral zijn er de bestuurders nodig die zichzelf en hun ambtenarenkunnen beheersen en, ook als het spannend wordt, hun zenuwen in bedwangkunnen houden.Het voortouw nemen als dat nodig isVele geïnterviewden benadrukken het: uitvoerders moeten de buurt niet doodknuffelen.Zij moeten dicht bij de bewoners staan en hun vragen kunnen beantwoordenals ze vastlopen, maar “zakelijk blijven, zeker niet pamperen en nietwelzijnsachtig worden”. De betrokkenheid en invloed van buurtbewonerskunnen te groot zijn; in dorpen en voorstandsbuurten lijken zij soms hun eigen