Vertrouwen in de buurt - KISS

vertrouwen in de buurtmeerwaarde voor het welzijnswerk. Maar een groter sociaal vertrouwen werktook door in de vorm van een kleinere sociale versplintering (eilandjesvorming,bijvoorbeeld in de vorm van arme en rijke getto’s) en een grotere economischewelvaart; sociaal kapitaal geldt als de smeerolie van een economie. In onzegespreksronde komen deze verbanden weinig aan de orde. De effecten zijn teindirect en zacht voor bespreking aan de frontlijn. Verderop, in subparagraaf5.4.3, zullen we hierop dieper ingaan, omdat juist deze indirecte doorwerkingeen hoeksteen vormt van ons onderzoek.3.5.3 differentiatie94Sociaal beleid richt zich in Nederland traditioneel op het versterken van vangnettenvoor kwetsbare groepen mensen of individuen die zonder die steun eenaanvaardbare sociale omgevingskwaliteit zouden ontberen. Het is dus nietverwonderlijk dat de beleidservaring vooral beperkt is tot achterstandsbuurtenen dorpen. Zelfs daar is de noodzaak tot differentiatie echter duidelijk. Bovendienkunnen er kanttekeningen worden geplaatst bij de beleidsarmoede metbetrekking tot midden- en voorstandsbuurten: is hier geen sprake van gemistekansen?Achterstandsbuurten: behoefte aan professionele ondersteuningIn veel achterstandsbuurten spelen sociale banden zich af binnen de eigen etnischegroep of zelfs binnen subdelen daarvan, extended families bijvoorbeeld. Debanden met andere groepen zijn vaak zwak ontwikkeld; bruggen met de ‘buitenwereld’zijn nauwelijks aanwezig. Die buitenwereld kijkt ook met een scheef oognaar de bewoners. “De postcode 1100 tot en met 1109 (de Bijlmermeer) wordt bijsollicitaties door personeelschefs opzij gelegd”, vertelt een vertegenwoordigervan het bedrijfsleven. “Wie wonen er in de Bijlmer? Mensen die zich elders niethebben kunnen handhaven.” En helemaal ongelijk hadden ze een aantal jarengeleden niet, want iedereen die werk kreeg verhuisde. Het besef drong door:wij – bewoners, overheid, sociale spelers, private partijen – moeten “het gat inde samenleving dichten”. Mensen moeten in Amsterdam-Zuidoost, maar ook inandere huidige achterstandsbuurten, willen werken én wonen.Waar we in de eerdere paragrafen konden wijzen op hoopgevende ervaringen, isdat minder het geval bij het herstel van de sociale infrastructuur. Gedeeltelijk kandaarop de overheid worden aangekeken. Welzijns- en opbouwwerk “krijgensteeds minder geld, maar worden wel voor steeds meer dingen verantwoordelijkgesteld”. De welzijnswerkers raken daardoor overvraagd; zij moeten schaken opte veel borden tegelijk. Door het versterkte accent op de ‘harde kern’ is de vereistetijd per probleemgeval sterk toegenomen. Steeds weer blijkt immers de sleutelvoor succes gelegen te zijn in de kleine schaal: er is veel persoonlijke aandachtnodig per persoon. Hun prestaties schieten echter tekort. Er is te veel bureaucratie;gemeenten en welzijnswerkers hebben te weinig aandacht voor mensen, teveel voor sectoren. Jongerenwerkers zijn bijvoorbeeld vooral “evenementenorganisatoren”.De energie die overheden en instellingen steken in de beleidsvoorbe-