Vertrouwen in de buurt - KISS

vertrouwen in de buurtbestemmingsplannen, milieudienst, keuringsdienst van waren, enzovoort. Omdaarmee om te gaan, heb je beroepskrachten nodig en die moeten dan bovendiennog behoorlijk goed en vasthoudend zijn. Hetzelfde geldt overigens voor deomgang van deelgemeenten met ‘hun’ stadhuis of met nationale autoriteiten; eris soms weinig liefde te bespeuren. Een Amsterdams stadsdeelbestuurder klaagdeover het gebrek aan mogelijkheden om te sturen op de handhaving en het bepalenvan de prioriteiten daarin. De sturing vindt plaats vanuit diverse andere richtingen:door politie, gemeente, via landelijke convenanten, via politieregioconvenantenen via afspraken op wijkniveau. De prioriteiten verschillen per niveau:landelijk staat criminaliteitsbestrijding bovenaan; op wijkniveau zijn dat parkeerendrugsoverlast.74Betere afstemming van de inzet van sociale spelersDe behoefte aan integraal beleid gaat verder dan alleen via de figuur van eenbuurtagent. Als kerntaak van de politie geldt dan wel “boeven vangen”, maardoor de geleidelijke afbouw van het welzijnswerk raakt ook de politie bij diewelzijnstaken betrokken. Te veel andersoortige problemen zoals het bemiddelenbij woonoverlast liggen, zeker na kantoortijd als de sociale werkers naar huis zijn,toch op het bordje van de politie. Die vorm van integraliteit leidt tot ongewenstetaakvervaging. De politie beweegt zich binnen de driehoek veiligheid-verdraagzaamheid-leefbaarheid,maar moet veiligheid centraal stellen.Op een aantal terreinen is goede voortgang gemaakt. Zo speelt de ‘buurtregisseur’soms met succes een integrerende rol bij de aanpak van incidenten die in deogen van politie en justitie beperkt ernstig zijn, maar door bewoners als zeerernstig worden ervaren. Hij fungeert daar als aanvoerder van het overleg van desociale spelers; denk aan wijkagent, buurtconciërge, opbouwwerker, jongerenwerkeren sociale-dienstmedewerker. ‘Hardekernjongeren’ worden bijvoorbeeldin kaart gebracht en speciaal in de gaten gehouden. Zeer complexe gevallenworden overgedragen aan een gemeentelijk ‘hardekernteam’ en dat “sleurt danaan de echte probleemgevallen”.Kaderafspraken tussen alle betrokkenen kunnen ook een goede basis bieden voorhet verbreken van de destructieve banden die soms ontstaan in (te) beslotengemeenschappen. Het succes van de Amsterdamse aanpak om hardekernjongerenin resocialisatietrajecten te plaatsen, is voor een groot deel afhankelijk van devraag of ze daarna terugkeren in hun oude buurt en in hun oude vriendengroep,en zo opnieuw in het criminele circuit verzeild raken (Engbersen 2005: 108).Dergelijke kernen zijn soms te hard en te crimineel voor een aanpak door individuelefrontlijnwerkers. De verantwoordelijke partijen brengen daarom in toenemendemate hun kennis en middelen bij elkaar om hardnekkige vraagstukken opte lossen door middel van een gezamenlijke aanpak. Er ontstaan dan vitale coalities– om in termen van Tops (2002) te spreken – zoals de interventieteams vanOvertoomse Veld. In Rotterdam zijn stadsmariniers aangesteld: ambtenaren metalle nodige bevoegdheden en vrijheden om in te grijpen in onveilige wijken, endie puur op concrete resultaten worden afgerekend.