Vertrouwen in de buurt - KISS

vertrouwen in de buurteer tegenstellingen vergroten. Autochtonen brengen overlast, vervuiling enonveiligheid vaak in verband met allochtonen. “Strategieën voor bewonersparticipatiewaarin buurtbeheer centraal staat kunnen in buurten-in-veranderingcontraproductief werken.”Beleidsuitvoering geen onverdeeld succesWeertman en Meegdes (2002) ondervroegen ambtelijk leidinggevenden enbestuurders van gemeenten met minder dan 150.000 inwoners over hun wijkaanpak.Het beeld dat zij presenteren is gemengd.150Aan de ene kant is het draagvlak onder raadsleden, bestuurders, externe partnersen onder de bevolking naar de mening van de respondenten groot. Alleen onderambtenaren heeft een derde volgens de eigen superieuren vraagtekens. Liefstnegen van de tien respondenten ziet een positief effect van wijkaanpak op debetrokkenheid van burgers bij de toekomst van de eigen wijk. De burgers zoudende leefbaarheid van de wijk positiever zijn gaan ervaren. Ook de wisselwerkingtussen burgers, externe partners en de gemeente is door de wijkaanpak verbeterd.Burgers hebben meer invloed gekregen op de besluitvorming van de gemeente enambtenaren hebben meer oog gekregen voor de wensen van de burgers. De overgrotemeerderheid van de gemeenten voert dan ook regelmatig overleg met wijkbewonersen -organisaties. In 18 procent van de gemeenten zijn volgens ditonderzoek wijk- of stadsdeelraden ingesteld met eigen bevoegdheden. Wijkplannenzijn daarin een belangrijk onderwerp van gesprek. In ongeveer twee derdevan de gemeenten is er een apart wijkbudget beschikbaar gesteld.Aan de andere kant sporen bij circa 70 procent van de gemeenten de behaalderesultaten niet met de verwachtingen van alle partijen. Men is te vaak ongedurig,wil te snel concrete verbeteringen zien, terwijl voor het oplossen van knelpuntengeduld is vereist, vooral op het terrein van de onderlinge communicatie enverantwoordelijkheidsverdeling. Een zorgpunt voor zowel bestuurders alstopambtenaren (40 tot 50%) betreft de kennis en vaardigheden van de betrokkenbeleidsmedewerkers. Alle andere belanghebbenden – met inbegrip van de bewoners,de externe partners en de raadsleden – worden op dit punt positief beoordeeld,de wijkmanagers zelfs opvallend hoog. De interne afstemming binnen degemeente is door wijkaanpak in de helft van de gemeenten echter niet verbeterd.Misschien komt dit mede doordat circa driekwart van de gemeenten de directeverantwoordelijkheid vaak (te?) laag in de organisatie heeft gelegd bij wijkcoördinatorenof wijkmanagers. Weertman en Meegdes (2002) concluderen ook dat dewijkaanpak vaak botst met de reguliere werkwijze en processen van gemeentenen externe partners (zoals de wooncorporaties). In een kwart van de gemeentebesturenontstaan geregeld conflicten over de verantwoordelijkheidsverdeling. Dematrix die wordt gevormd door specifieke, vaak functionele beleidskolommen ende horizontale integratie van de wijkaanpak blijkt lastig stuurbaar.Politici en ambtenaren verschillen van mening over het effect van wijkaanpak opde werkwijze van bestuur en raad. Twee derde van de bestuurders vindt dat de