Vertrouwen in de buurt - KISS

vertrouwen in de buurtleidt immers tot vier bestuurlijke spanningsvelden, die onder de twee dimensiesinhoud en proces kunnen worden gevangen.Spanningsvelden die verband houden met de beleidsinhoud zijn de volgende:1 Gedifferentieerde of uniforme aanpak? De overheid kan niet onbeperkt differentiëren,onder andere door de vereisten van rechtsgelijkheid. Grofmazigwordt onderscheid gemaakt tussen enerzijds achterstandsbuurten, waar eenextra inspanning van overheid en sociale spelers noodzakelijk is om het alledaagseleven van mensen in de publieke ruimte in goede banen te leiden, enanderzijds middenstands- en voorstandsbuurten, waar in de regel sprake isvan sociale cohesie. Maar ook daarbinnen geldt: de ene buurt is de andere niet.2 Integrale of functionele (sectorale) aanpak? Is er in bepaalde buurten sprakevan een complex van omvattende, met elkaar verbonden leefbaarheidsproblemen,dan lijkt in beginsel een niet-verkokerde, integrale aanpak de aangewezenweg te zijn. Efficiëntieoverwegingen leiden echter als regel tot organisatiestructurendie geordend zijn naar vakmatig specialisme.190Spanningsvelden die verband houden met het beleidsproces zijn de volgende:3 Coproductie of opgelegd beleid? Moeten beleidsmakers ‘gaan’ voor buurtinitiatievendie zich in coproductie met bewoners ontwikkelen, dan wel eenbeleidsaanpak opleggen – uiteraard democratisch gedragen en verantwoord?Het eerste stelt als uitgangspunt hoge eisen aan alle betrokkenen, die zeker nietin iedere buurt en altijd voldoende worden ingevuld. Wanneer er echter te veellacunes ontstaan, moeten overheid en sociale spelers het voortouw nemen.4 Gepaste afstand of dicht erop? Moeten beleidsuitvoerders ruimte laten voorvan onderop komende buurtinitiatieven, of dienen ze juist direct – hands on –betrokken te zijn? Een experimenterend en lerend bestuur moet zich bij voorkeurbeperken tot het stimuleren van succesvolle initiatieven, mede ter inspiratievoor anderen. Als de nood aan de man is, mogen de verantwoordelijkebestuurders echter niet aarzelen beleidsinitiatief te nemen.Overheid en sociale spelers hebben in hun omgang met deze spanningsvelden,maar ook met de drempels voor verandering binnen hun eigen organisaties, eenzeker vernuft ontwikkeld ten aanzien van zowel organisatorische aanpassingenals het bestuurlijk instrumentarium dat hun ter beschikking staat. In enkelegemeenten kunnen beleidsmakers teruggrijpen op eerdere ervaringen met hetontwikkelen van buurtbeleid; ze staan niet met lege handen en anderen kunnenkennis en inspiratie ontlenen aan hun successen. Het is daarbij zinvol een onderscheidte maken tussen buurt als object en buurt als aangrijpingspunt van beleid(hoofdstuk 5). Een beleid dat zich richt op de buurt als object, heeft stellig eenaanmerkelijke meerwaarde, die echter nauwelijks is verwerkelijkt. De grootstemaatschappelijke winst is echter met een goede kans te behalen met een buurtgerichtbeleid dat uitgaat van de buurt als aangrijpingspunt. Het gaat daarbij omeen groter sociaal vertrouwen, dat maakt dat we ons thuis voelen in onze samenleving,en om meer politiek vertrouwen in onze democratische instituties dienamens ons gezamenlijke belangen behartigen.