Vertrouwen in de buurt - KISS

vertrouwen in de buurttwee à drie maanden. Bestuurlijke evergreens zoals hondenpoep en losse tegelsworden idealiter opgevangen door een ambtelijk meldpunt. Op de bestuursagendavan de buurtvereniging staan dan alleen maar serieuze beleidsonderwerpen,zoals kinderopvang, seniorenhuisvesting of een dorpshuis. Bij geblekensucces groeit zo’n plan vanzelf uit naar een buurtvisie met een breder activiteitenpakket.Als belangrijk nevenproduct van zo’n proces geldt het – veelvuldigverwaarloosde – identificeren van (potentiële) trekkers/gangmakers.252Onze gesprekspartners leerden hun lessen over management by speech: verteleen consistent verhaal dat je toesnijdt op elke groep waarmee je praat, maar laatvooral ook ruimte voor inkleuring door de bewoners zelf. Werk je ideeën bewustniet gedetailleerd uit, maar presenteer aansprekende verhalen die je gehoor prikkelentot het nadenken over een eigen invulling. Richt je ook alleen op wie ‘voor’is en wie nog twijfelen, en verspil geen energie op tegenstanders. Maar vooralgaat het erom dat bewoners en bestuurders met mensen – niet een papierenverhaal – te maken willen hebben: “Maak van het anonieme verhaal een verhaalmet een gezicht.” En stop pas als je voldoende draagvlak hebt opgebouwd.Rotterdam leerde bijvoorbeeld dat je minimaal een derde van alle bewonersnodig hebt om zinvolle afspraken te maken over een buurtplan. En in Amsterdamen Groningen bleek een breed bestuurlijk draagvlak, ongeacht politieke kleur,noodzakelijk als het gaat om ingrijpende veranderingen: “Als bij de overheid desamenhang ontbreekt, dan zal het ook niet lukken met bewoners iets voor elkaarte krijgen.”Stap 1c: trekkers en rugdekkers uitdagen“Het ligt aan de mensen!” Van alle kanten komt de steun. De directeur van eenwooncorporatie: “De sleutel voor succes is altijd mensen, ‘toevallig’ de juistemensen bij elkaar rond een actueel probleem”; een burgemeester acht zich gelukkigte werken met “de beste ambtenaar van Nederland”; een stadsdeelvoorzitterzegt over een buurtvoorzitter: “’t Was een lastig mannetje, maar je kon wel zakenmet hem doen.” Hun relatie is symptomatisch; het gaat vrijwel steeds om decombinatie van een vrijgevochten trekker met een hoger geplaatste rugdekker diehet politieke en ambtelijke vertrouwen organiseert (zie ook Hendriks en Tops2002).Succesvolle projecten kenmerken zich door “enthousiaste trekkers die de regelsaan hun laars lappen en de structuren naar hun hand zetten”. Zeven van de tienprojecten mislukken, zegt zo’n trekker. “Gelukkig heb ik een slecht karakter, eengewone burger loopt zich te pletter.” Zijn succes schuilt in een kleine en flexibeleorganisatie: “Het zijn stuk voor stuk mensen met een slecht karakter, net als ik.Dat heb je nodig om iets te bereiken.” Zij stonden niet alleen in hun slechtheid.Twee seniore vrijwilligsters verklaarden hun inzet: “Ik was zo kwaad. Ik koestermijn woede, want dan ga ik wat doen. Ik ben heel bemoeizuchtig en regelig.” Eencapabele jongerenwerker is volgens de wethouder een soort marinier, “iemandwaar je met een boogje omheen loopt”. Een schooldirecteur onderkent: “Locatiemanagersmoeten volstrekt onafhankelijke anarchisten zijn.” Een wijkcoördina-