Vertrouwen in de buurt - KISS

vertrouwen in de buurtlijk. In Deventer vertellen leden van een actieve bewonersgroep dat ze zonder dewijkaanpak – waarbinnen ze werden ondersteund door een opbouwwerker eneen gemeenteambtenaar en aanspraak konden maken op een wijkbudget – nooitop het idee gekomen waren gezamenlijk de overlast in hun straat aan te pakken.De steun die bewonersorganisaties nodig hebben, betreft vaak het wegwijsmaken in bureaucratische processen en het in contact brengen met de juistemensen. Maar ook het bemoedigend toespreken van mensen en hun laten zienwat ze kunnen vormt een belangrijke ondersteuning.108Om de veelgehoorde slagzin: “de eigen inbreng van bewoners moet meer wordenbenadrukt” in de praktijk handen en voeten te geven, moeten de frontlijnwerkersbeschikken over specifieke vaardigheden en instrumenten. Speciaal bij het bereikenen bedienen van allochtonen in achterstandsbuurten moeten ze – een terugkerendpunt – werken via herkenbare sleutelfiguren uit de eigen gemeenschap diedoor hun voorbeeld of als contactpersoon bruggen kunnen slaan. Prachtige verhalenhoorden we bijvoorbeeld over de zogenoemde barefoot recruiting die, beterdan de reguliere arbeidsvoorziening, mensen tot actie kon brengen bij het zoekennaar banen. Met als trekker de bemiddelaar, die aan het slot van de preek in eenzwarte kerkloods in de schaduw van grote flatgebouwen, de mededeling deed dat“we er waren en dat ze bij ons terechtkonden”. Het ondernemershuis dat een aantalmensen aantrok die ervaring hadden met outreaching, mensen die streetwisewaren en beschikten over een achterban in eigen – etnische – netwerken: een Ghanees,een Antilliaan, een Arubaan. De Marokkaanse jongens, die het zat waren omgestigmatiseerd te worden en een klussendienst in de wijk oprichtten. Ze dedendaar werkervaring mee op en legden sociale contacten met ouderen.Toespitsing van stimulerende spelregelsHet is een ervaringsregel: zorg, met respect voor de originele trekkers, voor rotatie.Bewonersraden maar ook verenigingsbesturen kunnen “verstenen”. Het zijnveelal dezelfde mensen die gedurende vele jaren betrokken zijn bij een socialeontwikkeling of activiteit. Panels en klankborden worden ‘ingekapseld’: mensenvoelen zich een onderdeel van de gemeente. Een jeugdhonk wordt gedomineerddoor een enkele groep met buitensluiting van anderen; in een speeltuinverenigingin een verzwarte Amsterdamse wijk hebben de inmiddels verhuisde autochtonebewoners het nog altijd voor het zeggen en komen de nieuwe allochtonebewoners er niet in.Het beperkte aantal buurttrekkers brengt echter ook gevaren van discontinuïteitmet zich mee. Omdat het vaak gaat om een kleine schaal – een paar mensen, eenkleine organisatie, één straat of buurt – lopen activiteiten risico op uitval: is netde verkeerde persoon ziek op het verkeerde moment, verhuist er iemand, dan kanalles in elkaar storten. Bovendien gebeurt veel op vrijwillige basis: dat betekentgrote betrokkenheid, maar vaak ook vrijblijvendheid. Zit iets tegen, dan kan eenvrijwilliger zonder meer opstappen. Dat wordt versterkt wanneer actieve bewonersbalen omdat niet iedereen zich kan of wil inzetten: “Sta je weer een paar uuraf te wassen.”