Vertrouwen in de buurt - KISS

vertrouwen in de buurtdorpshuis? Dan krijgt Moerkapelle ook een dorpshuis!” De vragen zijn onvermijdelijk:waarom de een wel en de ander niet? Moet alle geld naar de koplopers ofjuist naar de achterblijvers? Beneemt het sterke accent op allochtonen in achterstandsbuurtenniet het zicht op en de aandacht voor de harde kern van autochtoneachterblijvers in dezelfde buurt?Wie ruimte wil scheppen om de nodige differentiatie aan te kunnen brengen inde omgang met (groepen) burgers en buurten, houdt in de praktijk een pleidooivoor decentralisatie, deconcentratie, verzelfstandiging en ‘sturen op afstand’,zodat voldoende ruimte ontstaat voor ambtelijke en professionele discretionairebevoegdheid. De overheid kan dan de ‘hoge’, publieke overheid blijven, terwijluitvoerende professionals ruimte krijgen om – gemotiveerd – verschil te kunnenen mogen maken (Ringeling 1978). Dit vereist een grote mate van professionaliteiten inhoudelijkheid: (politie)mensen die zien dat ze in de ene situatie andersmoeten optreden dan in de andere. En integer handelen, met de bijbehorendecontrolemechanismen, is daarbij het vanzelfsprekende sluitstuk: als dat aan twijfelonderhevig is, ontvalt in de publieke sfeer de basis voor een gedifferentieerde(buurt)aanpak.1224.2.2 spanningsveld 2: integrale of functionele (sectorale) aanpak?Een waarnemer vat het tweede spanningsveld bondig samen: “Iedereen heeft debuurt ontdekt, maar men gaat toch door met de sectorale werkwijze.” Wat zijnde mogelijkheden om een gebieds- of probleemgerichte aanpak en de wenselijkhedenvan het openbaar bestuur aan elkaar te koppelen? Twee aandachtspuntenstaan voorop: het versterken van de externe buurtfocus van beleidsmakers en-uitvoerders, tegelijk met het waarborgen van een bestuurlijk evenwicht tussenintegraal en sectoraal beleid.Versterken van buurtfocusIn woorden bestaat er een brede overeenstemming: het te voeren beleid moetintegraal zijn, dat wil zeggen dat de sectorale kokers met elkaar samenwerken omeen buurtproblematiek in zijn geheel te kunnen aanpakken. Veel leefbaarheidsproblemenvallen immers niet onder één sector. Initiatieven komen vaak pas vande grond als er financiële middelen worden gecombineerd uit meerdere bronnenen potjes, en dat is zeker op sociaal gebied geen sinecure.Bewoners en frontlijnwerkers hebben – bijna per definitie – liefst één overheidsloket.Men wil niet van het kastje naar de muur worden gestuurd in een labyrintvan (semi-)publieke instanties. Initiatiefnemers in de buurt raken makkelijk hetspoor bijster. Er is meestal wel één aanspreekpunt bij rijk of gemeente, maar erworden vaak doelstellingen geformuleerd zonder gezamenlijke focus. In de belevingvan de rijksoverheid is de uitvoering van veel beleid een taak (geworden)van gemeenten, corporaties, zelfstandige bestuursorganen, enzovoort, waardoorde versnippering is vergroot. Bovendien ontbreekt de aansluiting met de buurt:“Wat je mist als je het bestuurlijk breder trekt, is de voeding uit de wijk.”