Vertrouwen in de buurt - KISS

vertrouwen in de buurtren’ is volgens onze gesprekspartners: eerder beginnen en later eindigen. Nu is debehandeling van mensen in een te herstructureren buurt soms heel onpersoonlijk:in extreme gevallen ontvangen buurtbewoners een brief in de bus met boodschap“uw huis wordt gesloopt en u gaat verhuizen”.Te vaak dicteert tijdens herstructureringen de bouwkraan de leefbaarheid: “Helebuurten jarenlang dichtgetimmerd laten staan: dat is vragen om moeilijkheden.”En men neemt bovendien te gemakkelijk aan dat het project na oplevering klaaris. Een herstructureringsprofessional: “Maar in feite begint het dan pas.” Hij pleitervoor om in het budget meteen een post voor beheer en onderhoud te reserveren,zodat niet na oplevering de verpaupering door gebrek aan sturing al kaninzetten, zoals in veel gerenoveerde wijken te constateren valt. Alleen dan is er demogelijkheid om een normaal sociaal en economisch leven te organiseren en tebehouden. De buurtmeester van een corporatie valt hem bij: “Stenen en gebouwendoen niets. Wat je fysiek kan doen, is het schoon, netjes en veilig houden,maar verder gaat het om het sociale. Stabiliseren, het zover krijgen dat mensenhier graag willen blijven wonen, kan alleen met mensen.”60Waar in het kader van een integrale aanpak gebiedsgerichte kaderafspraken zijngemaakt, moet een ding niet uit het oog worden verloren: er dient rekening teworden gehouden met de vereisten van een buurtoverstijgende coördinatie enaansturing. Er komen ons verschillende mogelijkheden van coördinatie ter ore. InRotterdam kiest men ervoor bovenlokale partijen (regiogemeenten, landelijkeoverheid) bij operaties te betrekken. In Amsterdam worden oplossingen voor‘bovenmaatse’ problemen eerder gezocht in creatieve en pragmatische samenwerkingtussen de decentrale organisaties: voor de stedelijke vernieuwing is hetBureau Parkstad opgericht, waarbinnen vier stadsdelen samenwerken; ook politieen justitie werken op dit schaalniveau samen (Engbersen et al. 2005: 100, 116).Concretere invulling van de sociale verantwoordelijkheid van dewoningcorporatiesWat doen wooncorporaties aan het vormgeven van een integraal beleid? Insidersin achterstandsbuurten wijzen op grote verschillen: sommige corporaties doenveel, maar het merendeel is lethargisch of is uit op winstmaximalisatie. Een aantalvan onze gesprekspartners is van mening dat veel corporaties hun oorspronkelijkedoelstellingen zijn vergeten: “Werken zij nog voor de onderkant van desamenleving?” De menselijke maat is zoek. Door het proces van schaalvergrotingin deze sector lijken corporaties te groot en te sterk voor hun omgeving en krijgenze te weinig tegenspel, noch van bewoners, noch van de overheid (Hazeu et al.2005). Enkele ontpoppen zich als economisch gedreven vastgoedbedrijven en“veredelde projectontwikkelaars”, die zich van de sociale aspecten (te) weinigaantrekken. Zij hebben stadsdeelbesturen en -raden en hun ambtenaren “in hunzak” door hun veel grotere en deskundigere apparaat en weigeren soms om meete werken als ze hun zin niet krijgen. Dat is volgens onze zegslieden een reden totzorg, omdat een overmatig accent op marktwerking een uitoefening van socialetaken uitsluit.