Vertrouwen in de buurt - KISS

vertrouwen in de buurtniet eenvoudig, zoals ons werd duidelijk gemaakt door de tweespraak van tweebuurtgenoten: “We moeten eerder bij de plannen worden betrokken, eigenlijkvoordat de plannen er zijn” tegenover “Wat zou ik dan moeten zeggen, wat weetik daar nu van? Ik kan veel beter mee praten over de kleur van de dakpannen ende vorm van de dakgoot dan over de hele planvorming daarvoor.” Twee aspectenvragen daarom aandacht in het vervolgtraject: het toetsen van het draagvlakonder bewoners en het inkleuren van onderaf.256De politiek verantwoordelijken moeten van buurtvoorstellen het draagvlak toetsen.Wat is bijvoorbeeld de legitimatie van de besluitvorming via buurtraden?Veel gemeenten doen pogingen om top-down een representatieve samenstellingte waarborgen, maar wordt hun uitnodigingsbeleid door de bewoners erkend?Vormen buurtraden werkelijk een betere afspiegeling van de bevolking, omdat inhun statuten is vastgelegd dat organisaties zoals de winkeliers- en jongerenverenigingenerin moeten zijn vertegenwoordigd? Hoe moet worden omgegaan metinitiatieven vanuit een buurt, zeker wanneer de overheid is betrokken bij definanciering van de ingediende plannen, als de voorlieden van bewonersorganisaties,maar ook van sociale spelers en private partijen, nauwelijks langs ‘democratische’weg zijn gekozen? Veeleer stellen zij hun eigen initiatiefgroep samen ofregelen zij hun opvolging via een coöptatiesysteem.Soms vindt de toetsing plaats langs formele weg. Een college van b&w liet hetplan van een initiatiefgroep voorleggen aan alle bewoners, alvorens het te omarmenals hét buurtplan. Elders werd een top-down-plan van overheid en socialespelers juist ter bespreking voorgelegd aan bewonersbijeenkomsten. Anderzijdswaarschuwt een aantal ervaren buurtwerkers niet te veel te zeuren over de representativiteitvan initiatiefnemers: wees blij dat ze er zijn en neem de bestuurlijkeverantwoordelijkheid voor de afweging van de mate van representativiteit maarvoor je politieke kap. En passeer de buurtraden niet, zolang je met een wijkambtenaarkan zeggen: “ze zijn grijs en wit – maar wel met hart en ziel, dat is hetprobleem niet”.Uiteindelijk gaat het immers om het bevorderen van een grotere zelfverantwoordelijkheidbij de aanpak van leefbaarheidsvraagstukken en daartoe is het inkleurendoor bewoners een voorwaarde. Ons polderland wordt gekenmerkt door eenrijk arsenaal aan instrumenten om betrokkenheid van partijen te stimuleren,maar onze rondgang deed ons twijfelen aan hun effectiviteit. ‘Oude’ instrumentenvoldoen niet (langer). De klassieke inspraak ter toetsing van het draagvlakvoor beleid heeft bijvoorbeeld zijn beste tijd gehad. Toch is het zaak bewonersmet hun vragen en ideeën serieus te nemen. De overheid denkt vaak te veelvanuit de aanbodkant en ziet bewoners als (lastige) klant/consument in plaatsvan ook als medeproducent van hun eigen leefomgeving. De bewoners reiken zelfde kleurrijke illustraties: “je wilt serieus genomen worden, je denkt nu dat jevoor joker zit”; “je mag eerst meepraten en dan blijkt er niets te kunnen”; “luchtballonnenzijn leuk en prachtig, maar laat niet eerst mensen van alles roepen, alslater toch blijkt dat het niet kan.”