Vertrouwen in de buurt - KISS

vertrouwen in de buurtde floor manager erbij gehaald. “Hij staat hoog in de hiërarchie. Als hij dus belt,dan willen de andere diensten wel rennen. Dat kun je in een buurt ook.”De voorbeelden, vaak van anekdotische aard, buitelen over elkaar heen. b&w vanRotterdam gaven bijvoorbeeld opdracht aan hun stadsmariniers: jullie moeten“doen”, alle nadruk moet liggen op “uitvoering”. Burgemeester Opstelten lietgeen twijfels bestaan bij zijn frontlijn: “Zodra ik het woord beleid hoor... boete!”Op de vraag van een hoge beambte: “Wat is hun mandaat?”, gaf hij een ongebruikelijkmaar helder antwoord: “Ze hebben geen mandaat, ze mogen alles.” Develdwerker was gemotiveerd: “Dat sprak me wel aan.” Zijn positie werd al snelbeproefd door beoogde samenwerkingspartners, die de burgemeester haddentoegezegd camera’s op te hangen. Dat gebeurde ook, maar het waren heel oudecamera’s. De stadsmarinier belde maar kon pas twee maanden later een afspraakmaken met de directeur van de betrokken partij. Zijn tweede telefoongesprek hadmeer succes: “De burgemeester wil u uitnodigen om volgende week te pratenover de camera’s. Het is misschien zinvol om samen een voorgesprek te hebben.”Het gesprek bleek zeer vruchtbaar.262Stap 3c: succes vierenEen bevlogen wethouder geeft ons zijn recept voor beweging: “trots op wat gezamenlijkbereikt kan worden, wederzijds vertrouwen en het steeds weer bewijzendaarvan.” Die trots vormt een sleutel in veel buurtinitiatieven. Een groep Somalischevrouwen werkt actief mee in het “voortuinenproject” dat een buurtverenigingmet steun van de gemeente heeft opgepakt: “Ze hebben het gevoel dat huninzet verschil maakt.” Elders ontaardden spanningen in een vechtpartij tussenetnische groepen. Dit bleek het breekijzer te zijn voor een succesvol overlegplatform.De grootste klager van vroeger stuurde een verontwaardigde brief naar deplaatselijke krant die negatief berichtte: het gaat juist zo goed in de buurt! Wezaten aan bij een zwart buurtontbijt waar de bewoners trots vertelden wat ze zelfhebben georganiseerd. Tijdens de Rotterdamse verkiezing van de meest veelbelovendegroeibriljant was het gesprek van de dag in een harde kern: hebben “we”veel stemmen gehaald? En aan de Amsterdamse trekkers vroegen we wat hetpositiefste is dat zij hebben geleerd van de Zeedijk? Ze aarzelden niet: het is hétbewijs dat een straat of buurt nooit hoeft te worden opgegeven. De trekkers tellenhun zegeningen. De straat is weer teruggegeven aan de bewoners: een ‘gewone’dorpsstraat met sociale controle. Het is ook weer een aantrekkelijke straat: “Het isnu de derde uitgaansplek van Amsterdam.”Het is een aandachtspunt en goede bestuurders en trekkers houden er rekeningmee: succes kweekt succes. Bewoners stoppen soms veel tijd in hun buurt en krijgendaar vaak relatief weinig voor. Bijna alle initiatieven worden getrokken dooreen klein aantal enthousiastelingen: “Daar word je wel eens niet goed van. Sta jeweer alleen de versiering op te hangen of met z’n drieën de straat te vegen.” Eenander in een vrolijke zeurpartij: “Sta je naderhand weer een paar uur af te wassen!”Externe erkenning kan daarom functioneel zijn; een goedgekozen schouderklopdoet soms wonderen. De oud-voorzitter van een buurtvereniging werd gekozen