Vertrouwen in de buurt - KISS

vertrouwen in de buurt104De problemen worden volgens onze zegslieden vergroot door de aanstaande Wetmaatschappelijke ondersteuning (wmo). Daarin worden veel taken naar degemeente overgeheveld (waar het welzijnsbeleid al zit), maar “de meestegemeenten zijn daarvoor volstrekt niet geëquipeerd”. Ze schrijven bijvoorbeeldvia aanbesteding de zorg in een wijk uit, maar weten vaak nauwelijks wat er leeftonder de bewoners en kunnen de aangeboden kwaliteit niet goed beoordelen.Als er dan ook nog bij de invoering van de wmo financiële gaten vallen door een– door velen gevreesde – decentralisatie-zonder-geld gaat het snel mis. Concurrerendezorgaanbieders laten hun prijzen zakken en denken zich te kunnenredden door een vlucht vooruit in fusies. Volgens een aantal gesprekspartners isdat paniekvoetbal. Fusies ontaarden echter in een interne gerichtheid en verderevervreemding van hun buurten. Bovendien blijven er op deze wijze alleen eenpaar grote aanbieders over: “Aanbesteden is goed voor het ontmantelen vanmonopolisten, niet voor kleine buurtinstellingen!” Uiteindelijk zal het misschienwel goedkoper zijn, maar het leidt er ook toe dat goed functionerende wijkwelzijnsnetwerkenworden afgebroken. In de dorpen wordt door de toenemendeconcurrentie tussen extramurale zorg en thuiszorg mogelijk ook het vrijwilligerswerkhet – onbedoelde – slachtoffer. Dat is een slechte zaak omdat het, indunbevolkte gebieden die sowieso vaak te maken hebben met een onvoldoendepersonele capaciteit, leidt tot een daling van de kwaliteit en een verschraling vanhet aanbod.Betrokkenheid van bewoners door de inzet van nieuwe benaderingenEen doordachte visie en een evenwichtig beleid zijn noodzakelijk, maar nietvoldoende. Veelal domineert de agenda van gemeente en sociale spelers, en is ernauwelijks sprake van coproductie van beleid. De bestuurdersagenda is voor demeeste bewoners immers een ver-van-mijn-bedshow. Sociale netwerken bouwje op door dingen samen te doen, en veel sociale activiteiten hebben een hoogbarbecue- of carnavalsgehalte. Dat is voor politici en ambtenaren moeilijk; zovindt een aantal van hen het Rotterdamse Opzoomeren niet de moeite waard.Bewoners en veldwerkers wijzen echter op de doorwerking: de omgeving wordtminder anoniem, mensen leren elkaar kennen als buren en buurtgenoten.Ontbreekt deze basis, dan pakken mensen niet gezamenlijk maatschappelijkeproblemen op: het is een voorwaarde voor sociale processen.De methodieken voor sociale cohesie ontwikkelen zich snel. Rotterdam maakt inhet kader van de ‘stadsetiquette’ bijvoorbeeld gebruik van een zogenoemdestraatladder: een hulpmiddel bij het in kaart brengen van het niveau van samenleven.Onderaan begint het met het kennen van je buren en het groeten vanelkaar. Op de hoogste trede van de straatladder sluiten straten contracten met desociale spelers waarin de taken voor beide partijen worden vastgelegd. Aan debeklimming van elke hogere trede kun je gericht werken, met de bewoners voorop.‘Kennen en gekend worden’ gaat vooraf aan verdergaande maatschappelijkebetrokkenheid. Dat is ook zichtbaar op andere plaatsen: het Drentse project‘’t Komp veur mekaar’ begon met het onderling in gesprek gaan van dorpsbewonersover hun mening en wensen over het eigen dorp. Die uitwisseling van