Vertrouwen in de buurt - KISS

de weg vooruitKiezen ze voor het ontwikkelen van een buurtbeleid, dan kan een doordachtbeleid rekenen op draagvlak onder bewoners. Ons veldonderzoek, en ook dat vanPutnam en Feldstein (2003), laat zien dat veel mensen bereid zijn om een bijdragete leveren aan een levende en lerende buurt; de statistieken van het ministerievan vrom (2004: 55) bevestigen dat. Maar ze zijn dat vooral op basis van eencombinatie van inhoud – de aanpak van een specifiek leefbaarheidsvraagstuk – enproces. Een sprong naar een groter sociaal en mogelijk ook politiek vertrouwenvereist een keus voor de dominantie van een vraaglogica: het aansluiten bij debehoeften en kwaliteiten van bewoners. Indien de overheid het maximale rendementwil halen uit een buurtgericht beleid, is meer ‘dapperheid’ vereist ombewoners – vooral de ‘afzijdige’ en ‘afwachtende’ burgers met hun beperkte politiekevertrouwen – blijvend te betrekken. Dat het hier geen luxe betreft, magduidelijk zijn met verwijzing naar paragraaf 5.5 tot en met 5.7.Dit leidt tot twee aandachtspunten, die in de volgende subparagrafen wordenuitgewerkt: (1) een aangescherpt veranderingsproces; (2) het herontwerp van debetrokkenheid van bewoners.6.5.1 aangescherpt veranderingsprocesIn bijlage 1 schetsten we het bestuurlijk instrumentenbord, dat wil zeggen hetgeheel van instrumenten waaruit de bestuurders een keus moeten bepalen bij deaansturing van de gewenste verandering. Het ‘klassieke’ repertoire voldoet echtervaak niet langer. Zowel inhoudelijk als wat betreft de processturing dienendaarom ten opzichte van de huidige gang van zaken versterkte accenten teworden gezet. Drie punten vragen om gerichte aandacht: (a) het uitdragen vaneen verhaal; (b) de actiebekwaamheid van bewoners; (c) de leeromgeving van‘constructieve ontevredenheid’.215Uitdragen van een verhaalDe voorlieden bij overheid en sociale spelers moeten een richting schetsen entegelijk bewoners uitnodigen om daarover mee te denken en een eigen rol uit testippelen (bijlage 1, stap 1b). Management by speech vraagt echter veel van devertellers van het eerste uur (Gardner en Laskin 1995; Wind et al. 2005). Hunverhaal moet in de veelal reeds overvolle hoofden van hun toehoorders eeneerder verhaal verdringen. Zij moeten daartoe van de ene buurt naar de ander enhun verhaal telkens toespitsen op hun publiek in de hoop dat een aantal daarvan– de 15 procent waarover we eerder spraken – het tot leven wil brengen.De sleutel voor succes is daarom gelegen in het uitdagen van de ‘juiste’ mensen,mede door het benoemen van eruit springende rugdekkers (wethouder, topambtenaar)en het aantrekken en stimuleren van ‘vrijgevochten’ trekkers (bijlage 1,stap 1c; zie ook Hendriks en Tops 2002). Het zijn andere mensen dan in de achterstandsbuurten,ze hebben – om onze eerdere terminologie te handhaven – eenminder “slecht karakter”. Het zijn veeleer “de koningin van de dorpen” inMidden-Drenthe en de voorzitter van de buurtvereniging in Hoogvliet die de