Vertrouwen in de buurt - KISS

vertrouwen in de buurtwerking met vele vrijwilligersverbanden, ligt bij het welzijnswerk en bij gespecialiseerdezorgverleners.Het onderaannemersschap in geval van collectieve actie biedt welzijnswerkers enhun organisaties daarnaast meer bescherming dan de politiek, die zowel quacontinuïteit als operationele bemoeienis weinig bewijs heeft gegeven van groteprincipiële standvastigheid. Dat vereist wel een adequaat toezicht door de politiekverantwoordelijken en bij voorkeur ook een grotere betrokkenheid vanbewoners in advies- of bestuursorganen van de sociale spelers (De Boer enDuyvendak 2004). Ook de overdracht bij afronding van de sociale heroveringwordt vereenvoudigd: een onderaannemersrol is uitdrukkelijk tijdelijk en alszodanig eenvoudig te beëindigen. Uiteindelijk is het doel van de sociale heroveringom een duurzame sociale samenhang te bewerkstelligen en dat vereist dat debuurt en de civil society het voortouw nemen.6.5 derde aanbeveling: maak een keuze uit de menukaartvoor kansgedreven buurtbeleid214Zoals is beschreven in de hoofdstukken 3 en 4 heeft de overheid ook in veelmiddenstands- en voorstandsbuurten ingezet op een vorm van buurtaanpak.Onder onze praktijkgevallen gelden de wijkaanpakken van Deventer, Delft enGorinchem als voorbeelden voor andere; bij de plattelandsgemeenten verwijzenwe naar Midden-Drenthe, Moerdijk en Werkendam, het Drentse Nieuwlandewon onlangs zelfs een prestigieuze internationale prijs. Maar ook de dorpsgemeenschappenvan Reduzum en Weidum en een voorstandswijk als Wilhelminaparkin Utrecht-Oost springen eruit met een voortdurende stroom vaninitiatieven over een langere periode. Toch plaatsen zelfs de trekkers – bestuurdersen bewoners – met wie we daar spraken ook kritische kanttekeningen. Wijkprogramma’slijden aan fijnregeling. Bureaucratische procedures, bijvoorbeeldrond de inspraak, vormen spinnenwebben die weinig bevorderlijk zijn voor hetinitiatief van bewoners. En waar – soms bij afwezigheid van gemeentelijk beleid –buurtinitiatieven worden ontplooid, lopen ze vaak vast op een ‘meestribbelende’overheid en sociale spelers.Onze gesprekspartners duiden op de wenselijkheid van een andere strategie ophet speelveld voor bestuurlijke verandering (figuur 6.3). In middenstands- envoorstandsbuurten moet de overheid niet willen fungeren als trekker, en socialespelers niet als primaire uitvoerder van actieplannen. Veeleer gaat het erom deinitiatieven van bewoners en civil society te ondersteunen door bestaandevonken van sociale cohesie aan te wakkeren. Dat is op zich niet vanzelfsprekend,omdat er door het ontbreken van grote misstanden geen ‘urgentie’ is. Velenmenen dat overheid en sociale spelers zich dienen te beperken tot het oplossenvan maatschappelijke vraagstukken. Het is een politieke keus, die door de gekozenvolksvertegenwoordigers dient te worden gemaakt.