Vertrouwen in de buurt - KISS

vertrouwen in de buurtbetrokkenheid in voor zowel grote als kleine zaken, voor zowel repressieve alspreventieve activiteiten.Er zijn zinvolle experimenten met het inzetten van criminele jongeren alstoezichthouder: “met dieven dieven vangen”. Of de afname van het aantal diefstallenin een winkelcentrum met 80 procent, zo werd ons lachend verteld, hetgevolg was van de drukke bezigheden van de voormalige daders of van de afwezigheidvan voor herkenning bevreesde broeders, is onduidelijk. Het werken metzowel positieve als negatieve rolvoorbeelden is sowieso van belang in deze buurten.Positieve voorbeelden moet je nadrukkelijk organiseren, want ‘geslaagde’bewoners vinden het niet altijd prettig om te worden aangesproken als lid vaneen bepaalde clan. Maar ook negatieve voorbeelden, met nadrukkelijk ‘verliezerimago’,zijn van belang en kunnen worden versterkt door bijvoorbeeld zichtbaretaakstraffen in de buurt.70Op veiligheidsgebied is een combinatie van groepsaanpak en individueel perspectiefgeboden. Jongeren vormen veelal een onderdeel van netwerken die inverschillende mate en op uiteenlopende manieren het spoor bijster raken. Datvraagt om een gedifferentieerde aanpak. Criminele jeugdgroepen – in Amsterdam-Nieuwwestbijvoorbeeld niet minder dan zeven – vergen een harde aanpakgericht op het breken van de groep en op het toeleiden van de jongeren naaronderwijs en werk. Bij overlast gevende en hinderlijke groepen – respectievelijkvier en veertien – is een meer welzijnsachtige aanpak op zijn plaats: enerzijdsrepressief om te voorkomen dat de groep afzakt naar crimineel gedrag, anderzijdsgericht op een positief alternatief (Engbersen 2005: 102).Dit laatste betreft een vaak onderschat punt. In achterstandsbuurten leerden wevan gemotiveerde ‘trekkers’ – welzijnswerkers, vrijwilligers, politiemensen – eenwijze les: schrijf nooit een mens geheel af, maar bied hem een uitweg – zoals jeeen vijand nooit geheel moet omsingelen zodat hij aan vluchten blijft denken.Het Rotterdamse Opboxen bijvoorbeeld biedt hoop aan jongeren – vaak voorzienvan een aanzienlijk strafblad – waar andere instanties geen kans meer zien. Vanuitde Marokkaanse gemeenschap werd het project ‘En nu iets positiefs’ opgezet omjongeren een alternatief te bieden voor een criminele carrière, werkervaring op tedoen en hun negatieve imago in de wijk te doorbreken (Engbersen 2005: 114).Elders vonden voormalig dak- en thuislozen een gesubsidieerde baan als straatadvocaat,een functie waarin ze nu zelf optreden als contactpersoon voor en pleitbezorgervan dak- en thuislozen.Middenstandsbuurten en dorpen: nadruk op uitleggen en zelfverantwoordelijkheidHet verschil met de achterstandsbuurten uit zich in een andere opstelling en aanwezigheidvan de politie. De wijkagent beweegt zich niet per Amerikaanse slee,maar op een mountainbike. Hij is ook niet aan het boeven vangen, maar richt zichop preventie van (gevoelens van) onveiligheid en daartoe moet ‘de buurt’ hemvaak zien en makkelijk kunnen bereiken. “Het is heel belangrijk om bij mensen