Vertrouwen in de buurt - KISS

empirische bevindingen: het perspectief van bewonersHet is ook niet eenvoudig de juiste overlegvorm te vinden: worden bewoners pasheel laat op de hoogte gesteld, dan is het onvermijdelijk dat ze protesteren.Worden ze echter in een te vroeg stadium betrokken, dan zijn ze niet altijd teinteresseren: meepraten over milieuvoorschriften en afstemming met anderegemeentelijke plannen is niet echt aantrekkelijk. De mate waarin bewonerscommunicatie op prijs stellen varieert: de ene bewoner vindt het voldoende meete praten over de kleur van dakpannen, de ander wil al meepraten als er nog geenletter op papier staat. Het komt erop aan de ‘juiste’ bewoners te betrekken en zeniet te overvragen.Niet alleen bewoners, maar ook ambtenaren worden soms overvraagd. Zij zijnaan de ene kant soms tot veel in staat, bijvoorbeeld bij de snelle realisatie van hetMoederKind-centrum ‘Anne Tefle’ – een pareltje gehuisvest in een noodgebouwin Bos en Lommer – dat werd geïnitieerd door allochtone moeders. Aan de anderekant hebben politici en ambtenaren, vooral in deelgemeenten en dorpen, bredeportefeuilles en beperkte ondersteuning; wijkcoördinatoren op het gemeentehuismoeten bijvoorbeeld in hun eentje de uitvoering van een groot aantal activiteitenbegeleiden. Te vaak zijn beleidsmakers mede daardoor te traag of willen het temooi maken: bewoners hebben een korte tijdshorizon. Een jongen van zestienschreef een prachtige brief waarin hij de deelgemeente verzocht een kleineruimte te bieden om leeftijdsgenoten te ontmoeten. De enthousiaste deelgemeentewerkte een veel groter plan uit voor een jongerencentrum voor jongensvanaf tien jaar, maar de realisering daarvan duurde een paar jaar. Het Moeder-Kind-centrum dreigt nu ook onder zijn eigen succes te bezwijken: het wordtopgenomen in de plannen voor een groter welzijnscentrum, met alle nadeligegevolgen voor de moedergroep van dien.63Er is overigens wel een toenemende ervaringsbasis rond het betrekken van bewoners.Huizenbezitters voelen zich bijvoorbeeld verantwoordelijker voor hunwoning en hun woonomgeving. Verenigingen van eigenaren zijn vaak een beginvan sociale samenhang. Huurders van de Rotterdamse wooncorporatie WoonbronMaasoeverskunnen daarom hun woning kopen met 25 procent korting opde marktprijs; bij verkoop – aan de corporatie, maar tegen marktprijs – wordt dewinst of het verlies gedeeld met de corporatie. Lelystad had grootscheepse sloopplannenin een verloederende wijk van pas 20 jaar oud. De wooncorporatieknapte echter een aantal woningen mooi op en verkocht ze. Door het voorbeeldvan het eigen bezit gaan inmiddels andere bewoners ook beter met hun huis enbuurt om.Soms is een lange adem vereist om een werkelijke betrokkenheid tot stand tebrengen. In het Rotterdamse Hoogvliet bijvoorbeeld vindt een ‘ombouw’ plaatsvan 8.200 naar 4.000 sociale woningen en komen er meer duurdere huurwoningenen koopwoningen. Halverwege de herstructurering is het inmiddels veiligergeworden: “Je kan de straat weer op”, zoals een bewoonster ons uitlegde, “maarnog niet alleen.”