Vertrouwen in de buurt - KISS

vertrouwen in de buurtcasting) naar een praktisch beleid en daaraan schort het vaak. Hoewel de woordencorrect lijken, is de inhoud onvoldoende verinnerlijkt en het beleid daardooronvoldoende doordacht. Er is geen excuus voor een gebrek aan voorbereiding eneen kortetermijn-, op incidenten gerichte aanpak. De beleidsmakers moeten dewegen vrijmaken waarlangs de uitvoerders een snelle voortgang kunnen maken.Hoewel het open deuren lijken en dat ook zouden moeten zijn, vragen drieaspecten nog steeds bijzondere aandacht: (a) de kwaliteit van de situatieanalyse;(b) zwart-witdenken; (c) de voorwaarden voor verankering.206De kwaliteit van de situatieanalyseIn de situatieanalyse komen onder meer de volgende vragen aan bod: welke leefbaarheidsvraagstukkenspelen er in een buurt, welke middelen staan ter beschikkingen welke handelingsopties zijn reëel denkbaar? Een zinvolle analyse gaatdaarbij uit van de bewoners: wat zijn de behoeften en kwaliteiten van bewonersen hoe kan daaraan worden tegemoetgekomen, dan wel op worden voortgebouwd?Niet alleen de leegstand van woningen moet bijvoorbeeld onderwerpzijn van analyses, maar ook de doorstroming van bewoners. Uitgaande van debewoners rijzen er andere beleidsvragen en mogelijke antwoorden. Werkzoekendenzijn niet langer enkel een papieren dossier; bewoners krijgen rechtstreeks enpersoonlijk contact met hun wooncorporatie in de persoon van een buurtmeester;probleemjongeren en overlastbezorgende gezinnen worden niet langerdoor veel verschillende instanties afzonderlijk benaderd.Zwart-witdenkenTe veel beleidsmakers en -uitvoerders denken – letterlijk – te zwart-wit ten aanzienvan migranten. Zouden zij – als ware het een spiegel van de inburgeringscursussenvoor migranten – niet gediend zijn met een ‘uitburgeringscursus’, diehet hen mogelijk maakt om met een voldoende inlevingsvermogen te beslissenover het wel en wee van (aanstaande) landgenoten? Stigmatisering wordt danvoorkomen. De maximale nuancering binnen het integratiebeleid betreft veelalde splitsing oud- versus nieuwkomers: wie was er voor een bepaald jaar al inNederland en wie is eerste-, tweede- of derde-generatie allochtoon? De verschillentussen en zelfs binnen etnische groepen zijn echter groot. Daarnaast is er een– voor beleidsdoeleinden relevantere – dynamische sociaal-culturele dimensie,die uitdrukt in welke mate men zich heeft geworteld. Sommige nieuwe Nederlandersblijven gedurende lange tijd een grote afstand voelen tot hun nieuwesamenleving, terwijl anderen zich al snel als autochtoon thuis voelen. Het beleiddifferentieert idealiter vooral naar deze sociaal-culturele ‘allochtoniteit’ in plaatsvan naar etnische komaf, aantal verblijfsjaren, generatie (idem) of zelfs taalvaardigheid.Bovendien is in achterstandsbuurten het sociale probleem deelsgelegen bij een harde kern van autochtonen.Voorwaarden voor verankeringOm bewoners en beleidsuitvoerders te inspireren, dienen beleidsmakers eenconcreet toekomstbeeld te schetsen waarin mensen willen en kunnen geloven(Reijndorp 2004: 197). Te vaak worden bewoners gediskwalificeerd door