Vertrouwen in de buurt - KISS

de weg vooruitbuurt gerichte initiatieven, waarbij de politieke partijen zich bereid verklaren ombij de toewijzing van financiële middelen serieus rekening te houden met deaangegeven prioriteiten (zie ook tekstbox 6.4). Hoewel de politiek verantwoordelijkblijft voor een 3e-verdeling van het geld – bijvoorbeeld waar het betreft deallocatie per wijk en het niveau van basisvoorzieningen – zou dat aanmerkelijkverder moeten gaan dan de huidige, kleine wijkbudgetten. Daardoor krijgenbewoners de kans om hun buurt naar eigen collectief inzicht in te kleuren.De buurtvoorstellen kunnen afkomstig zijn van de overheid of sociale spelers,maar evengoed van private partijen en bewoners zelf. Eerder wezen we een aantalmalen op het zogeheten activerend enquêteren, waarbij bewoners met een min ofmeer gelijke behoefte met elkaar in contact worden gebracht om een bepaald ideenader uit te werken. Ook goed begeleide focusgroepen kunnen bewoners vandienst zijn om hun gedachten uit te kristalliseren als basis voor een buurtinitiatief.Er zijn veel varianten denkbaar en ons oogmerk is in de eerste plaats experimentendaarover op gang te brengen. Idealiter daagt de Andere Overheid eenaantal gemeenten of buurten uit hiermee in het kader van de driegolvenbenaderinggedurende een eerste golf te experimenteren.221Tekstbox 6.4BuurtrechtenDe beleidsvoorkeuren van bewoners kunnen hun neerslag krijgen in zogenoemde buurtrechten.Daarbij wordt de uitslag van stemmingen onder bewoners omgezet in een contante toewijzingvan financiële middelen aan de meest favoriete initiatieven (Winsemius et al. 2004). De overheidgeeft elke burger een aantal – zeg vijf – buurtrechten, die hij of zij met behulp van een stemapparaatperiodiek mag toewijzen aan de buurtvoorzieningen van zijn keus. Deze kunnen de‘verdiende’ rechten in contant geld omzetten bij de (deel)gemeente. Bewoners bepalen dan zelf decontouren van hun buurt: zij geven door het uitbrengen van hun stemmen aan wat hen bezielt.Het idee is op zich niet nieuw. In het onderwijs wordt bijvoorbeeld geëxperimenteerd metvouchers – vrij vertaald, studierechten die een student en/of zijn ouders de mogelijkheid biedenom een opleiding naar eigen keuze te selecteren. Na inlevering van de voucher kan de school dezevervolgens bij de overheid inwisselen tegen ‘hard’ geld. In de gehandicaptenzorg wordt gewerktmet persoonsgebonden budgetten; ook hier een recht om eigen invulling te geven aan de zorg.Ook de politicoloog Schmitter (2003) stelde recent voor om een eu-‘tegenmacht’ van ngo’s– belangenorganisaties en maatschappelijke bewegingen – te financieren op basis van een directestemming onder eu-burgers: wie de meeste stemmen achter zich weet te verenigen, ontvangthet grootste bedrag. Hij spreekt in dat verband van “secundair burgerschap”: burgers zelf, enniet de eu-bureaucratie, bepalen wie voor hun belangen ten strijde trekt in de Brusselse arena.Op termijn, stelt Schmitter, ‘groeit’ zo op democratische wijze een Europese civil society.De idee van buurtrechten sluit aan bij deze principes. De overheid geeft elke burger een aantal– zeg: vijf – buurtrechten, die hij met behulp van een stemapparaat periodiek mag toewijzen aan