Vertrouwen in de buurt - KISS

empirische bevindingen op bestuurlijk gebiedvan initiatieven van bewoners en veldwerkers. Er gelden, zoals bij de brede scholenen buurtpreventie, nauwelijks top-down-doelstellingen, maar er is ruimtevoor bottom-up-maatwerk. Enkele gemeenten experimenteren met de uit deVerenigde Staten overgewaaide abcd-benadering: wijkactivering die niet uitgaatvan de behoeften van bewoners, maar voortbouwt op hun sterkten (kwaliteiten)(Kretzmann en McKnight 1999; Davelaar et al. 2002). Niet langer worden vragenlijstenrondgestuurd om de behoeften te peilen, maar veeleer worden avondengeorganiseerd over buurtveiligheid met als vraag: wat kan de buurt zelf doen enhoe kunnen overheid, sociale spelers maar ook private partijen zoals de supermarkt,daarbij helpen? En in toenemende mate berust zelfs die initiërende taakniet meer bij de overheid, maar wordt die uitbesteed aan sociale spelers of staathet eigen buurtinitiatief voorop.Buurten worden bijvoorbeeld uitgedaagd om een eigen buurtvisie op te stellen,met inbegrip van een sterkte-zwakteanalyse en een werkplan voor de komendejaren. Het woordje ‘eigen’ wordt benadrukt: niet langer houden externe bureausof vrijgestelde ambtenaren de pen vast. De aanbevelingen in de buurtvisieworden besproken in de gemeenteraad, waar het door de grote betrokkenheid vande insprekende bewoners soms levendig toegaat: het is immers hún documentdat ter discussie staat. Er ontstaat dan een menging van de specialistische kennisvan beleidsmakers met de ‘lokale kennis’ van bewoners die de specifieke contextkennen van de problemen in hun buurt. Idealiter leidt dit ertoe dat men over enweer leert om het nodige begrip op te brengen voor elkaars problemen en werkwijzen(Sabel 2004).125Het serieuzer nemen van bewoners kan ver gaan. Voor de start van de herstructureringvan Hoogvliet informeerden de wooncorporatie WoonbronMaasoevers ende deelgemeente alle bewoners door middel van ruim 20 bijeenkomsten in eengebied met 1.500 inwoners: “De zalen puilden uit.” De bewoners kregen drieplannen voorgelegd van verschillende architecten en zo’n 300 bewoners brachtenhun stem uit. “De gemeente had voorkeur voor plan a, WoonbronMaasoeversvoor plan b, maar de bewoners kozen plan c en dat is het dus geworden.”Maar het blijven witte raven. Het besef van het gezamenlijke belang en het nutvan publiek-private samenwerkingsverbanden moet veelal nog doordringen totde overheidsburelen, met inbegrip van die in Den Haag.4.2.4 spanningsveld 4: gepaste afstand of dicht erop?Overheid en sociale spelers staan voor een vierde fundamentele keus waaraan zijzich tot nu toe in belangrijke mate hebben onttrokken: hoeveel ruimte laten zeaan de buurt? Bewoners zijn ambivalent en weten dat: “Wij burgers vragen omeen uitdijende staat en tegelijk om een overheid die zich niet te veel met onsbemoeit.” Overheid en sociale spelers moeten daarom ruimte laten voor bewonersen private partijen, maar tegelijk zonder aarzelen het voortouw nemen waaren wanneer urgente situaties publieke taakuitoefening vereisen.