O'tkan kunlar - Islom Media

O’tkan kunlarAbdulla Qodiriynikohlari bo‘lmoqchi ekan. Bechora nikohdan ikki soat chamasi ilgariroq yonig‘a biro‘rtog‘ini olib hammomga borg‘an va bir onda hammom ichidan yo‘qolg‘an, hatto uningyonidag‘i kishi ham qayoqqa ketkanini sezmay qolg‘an. Qiznikida hamma tajammulni1tayyorlab, Komilbekning otasidan tortib nikoh qilaturg‘an qoziyu quzzotlarg‘acha kuyavnikutib o‘lturar ekanlar. Bir vaqtda haligi birgalashib hammomga tushkan yigit hovliqibqiznikiga kelgan, kuyav kutib o‘ltirganlar kuyavdan darak so‘rasalar, ul ulardan kuyavniso‘rag‘an va voqi’ani aytib, hammomda kiyimlarini ham qoldirib bir onda yo‘qolg‘aninixabar bergan. Shundan so‘ng nikoh-nikohda, osh-oshda qolib kuyavni qidirib ketkanlar.Nihoyat, yarim kechada hammomning tahoratxonasi yonidag‘i bir og‘ilning oxiridan qonig‘abelashib yotqani holda topqanlar. Bechora tahorat uchun og‘ilg‘a kirganda tovushchiqarmasliq yeriga xanjar urib, oxirg‘a tiqib ketkan ekanlar. Juda qiziq gap... Kimo‘ldirg‘an va nima uchun o‘ldirilgan hech kim bilmaydir,— dedi.Otabek tamom onglashilmag‘an bir holatda qolg‘an edi. Bu xabardan quvonishg‘a-dabilmas va xafalanishg‘a ham yo‘l topmas edi. Raqibning o‘ldirilishi uning tamom so‘nibbitkan umidini yana qaytarg‘andek bo‘lsa ham, nima uchundir ul bu ishdan o‘ziga tinchlikortdira olmag‘an, aksincha tinchsizlana boshlag‘an edi. Bu foji’adan ortiqcha asarlanganusta Alim «voy bechora-bechora», der edi.— Birarta dushmani borlig‘i ma’lumdir, axir? — deb so‘rab qo‘ydi.— Albatta bordir, — dedi usta Farfi va Otabekka qarab qo‘ydi. Bu qarashdan Otabekborliq-yo‘qliq holg‘a kirgan edi. Usta Farfi davom etdi: — Dunyoda qanday odam yo‘q, debo‘ylaysiz, kishining rizqig‘a tupurganlar, oxiratini o‘ylamag‘anlar hamma yoqda ham to‘libyotibdir, — dedi, yana Otabekka qarab oldi... Otabek yorilish darajasiga borib qaytdi...Usta Farfining bu keyingi qarashini usta Alim payqag‘an edi va usta Farfining bu to‘g‘ridabir narsa bilib-da, so‘zlashka Otabekdan mulohaza qilib to‘xtadimi, deb o‘ylag‘an edi:— So‘zlay beringiz Farfiboy, bu kishi o‘zimiznikidir,— dedi.— Nimani so‘zlay berayin?— Komilbekning dushmani to‘g‘risida bilganingizni.— Men sizga bir narsani bilaman, dedimmi? — dedi va kulib Otabekka qaradi: — buodamning o‘smoqchilashini qarang-a?Bu so‘z bilan Otabek bir oz yengillashdi.— Menga bir-ikki qayta qarab olg‘aningiz uchun bilsangiz ham so‘zlashka mendanyotsindingizmi, deb usta o‘yladilar shekilli, — dedi Otabek.— To‘g‘risini aytsam, siz bu to‘g‘rida bir narsa bilasiz, lekin so‘zlashka Shokirbekdancho‘chib turasiz, — dedi usta.— Quruq tuhmatni qo‘ying-chi, — dedi usta Farfi.— Quruq tuhmat emas, bilib tuhmat, — dedi usta va:— Shokirbek siz o‘ylagankishilardan emas, aslo tap tortmay so‘zlay bering, — dedi.— Astag‘firulloh, — deb kulib qo‘ydi usta Farfi va bir oz o‘ylab olg‘ach dedi: — Siz bilanmenga shu narsaning nima zarurati bor, usta!— Avvalo so‘zlamayturg‘an bo‘lg‘andan so‘ng puk berish1 kerak emas, tildanilingandan keyin bizga zarurati bo‘lmasa ham bilganni aytish kerak, — dedi usta Alim.Ayniqsa ustadan ko‘ra ham Otabek sabrsizlana boshlag‘an edi. Hozirgina o‘ylab turg‘anjo‘nash masalasi ham uning esidan chiqg‘an, chunki raqibining qotili kim ekanligini bilibolish hammadan ham unga qiziq va ahamiyatli edi.Usta Farfi endi aytmasa bo‘lmaslig‘ini ongladi, shuning uchun Sayfigaishonmag‘ansumon qaradi:— Jiyan, sen yoshsan hali, sening og‘zingga ishonch yo‘q, — dedi va: — bir ozdo‘koningga borib tur, achchig‘ing chiqsa ham.Usta Alim ham qaynisini turishka ishorat qildi va o‘radan savzi olib to‘g‘rashga buyurdi.Bola ketgach, usta Farfi ohistagina dedi:125