O'tkan kunlar - Islom Media

O’tkan kunlarAbdulla Qodiriy— Yeyman.— Sovib qolmag‘an bo‘lsa — shu.Otabek ertadan beri hech narsa yemab edi.— Qandog‘ bo‘lsa ham, — dedi.Hozir Zaynabning chehrasi ochiqroq ko‘rinsa ham, ammo bu ochiq chehraningzamirida uni jiddiyroq mashg‘ul qilg‘an yana bir gap bordek, ya’ni ko‘rinishdan shoshqanliqva yo shuning singari bir hol uning shu ochiq chehrasi ostig‘a yashiring‘andek edi.Zaynabning o‘n besh daqiqaliq muomalasida Otabek yuqorig‘i kabi «esdan chiqarish»holatiga bir necha qayta uchradi va oxirda so‘ramoqqa majbur bo‘ldi:— Nega holingiz parishon?Zaynab kuldi:— Nega parishon bo‘lsin.— Manim ko‘zimga parishon ko‘rinasiz.— To‘g‘ri, — dedi Zaynab, — qo‘rqdim...— Nimadan qo‘rqdingiz?— Tug‘ishdan...— Qiynaldimi?— Qiynalish ham gapmi, — dedi Zaynab, — o‘z ko‘zingiz bilan ko‘rmaganingiz uchunishonmaysiz.— Oyim mundog‘ demagan edi-ku?— Sizdan yashirg‘anlar.Otabekning yuragi juda uyushib ketdi. Hatto kundashini parishoni xotir qilg‘an bu gapOtabekka qandog‘ ta’sir qilishi ko‘b tafsilga muhtoj emas. Bu to‘g‘rida Zaynabka yana savoltashlab tafsilot olishdan qo‘rqdi, ham uzoq o‘lturolmadi. Choyini naridan-beri ichib, o‘runinito‘shatib yotdi. Zaynab sham’ni o‘chirdi. Hali yotmoqqa vaqt erta edi — Zaynab Kumushlikuyga — xotinlar oldig‘a chiqib ketdi.Otabek uxlash uchun yotqan bo‘lsa ham haligi gap uni ko‘z yumdirmay qo‘ydi, o‘ng,so‘l, chalqancha yotib boqar edi. Lekin Zaynabning «qiynalish ham gapmi?» jumlasi qulog‘iostidan ketmas edi... Kumushning uyidan keti uzilmay kelib turg‘an xotinlarning g‘o‘ng‘irg‘o‘ng‘iriham uning uyqusig‘a xalal berar va ora-chora go‘dakning yig‘lag‘an tovshi hameshitilar edi. Bu ma’sum tovushqa qarshi unda bir xil yaqinliq — otaliq hissi qo‘zg‘alg‘andekbo‘lsa ham, ammo boshqa qora xayollar ichida tez yo‘qolur edi. Shu yo‘sun ivir-jivir,achchig‘ va chuchuk holat ichida uxlab ketdi. Bir-ikki kun miyonasidagi kechinmalar turlikrang bilan uning uyquliq dimog‘ida akslana boshladilar... Cho‘chib uyg‘ondi... YonidaKumush... Zaynab yo‘q edi. Uyquliq ko‘zi bilan narigi uyga quloq soldi, hanuz boyag‘itovushni eshitdi va o‘ng yonini bosib ko‘rpaga burkandi, mundan keyin tinch uxlab ketdi...Tush ko‘rar edi: «Chamanda gullar ochilg‘an emish... Bu gulshan uning o‘zinikiemish... Ul rango-rang chechaklardan ko‘zini ololmas emish. Tevarakka kelgan yovdan xavfbor emish... Xanjarini ushlab yovg‘a qarshi chiqg‘an emish... Yov qochqan emish... Yovorasida onasi ham bor, otasi ham ko‘rinar emish... Qaytib chamanga kirsa bir sigir gulnibosib, yanchib o‘tlab yurg‘an emish... Bu holdan o‘zini unutkan va qo‘lidag‘i xanjari bilansigirga yugirgan emish... Sigir emas — sariq sochlik albasti emish... Darmonsizlang‘an vaxanjari qo‘lidan tushkan emish... Dunyoni qorong‘uliq bosqan emish...» Cho‘chib uyg‘ondiva o‘z yonida uxlab yotqan Zaynabni ko‘rdi. Haligi bosinqirashdan yuragi gup-gup urar vavujudini ter bosqan edi. Sekingina o‘ng yonig‘a ag‘darilib havli tomong‘a qarab yotdi. Uningag‘darilishi bilan Zaynabning ko‘zi ohistag‘ina ochilib yana yopildi.Vaqt saharga yaqin, tevarakdagi xo‘rozlar ketma-ket qichqirar edilar. Yaqin oradag‘iobjuvoz poyko‘pining zarbi yerni silkitib-silkitib to‘lqin berar edi. Narigi uyda yonib yotqansham’ nuri daricha tirqishidan milt-milt ko‘zga ilinur, ammo ship etkan tovush eshitilmasedi. Ul qaytib uxlayolmadi. Kumushning kechagi qiynalishi to‘g‘risida xayollanib ketdi. Subh207