Aldona Jawłowska drogi kontrkultury

II.
ZAKWESTIONOWANIE KULTURY
1. KULTURA I POLITYKA
Kontestacja kultury obejmuje nurty działania wielorakie
w swych zewnętrznych manifestacjach i w nierównym
stopniu radykalne. Mimo tych różnic, ruch jako całość dąży
do całkowitej zmiany, przebiegając zawsze przez te sanie
etapy: od świadomości rozdźwięku między osobowością
i kulturą, zdemaskowania represywnej integracji, sztucznie
likwidującej ten pogłębiający się dystans, poprzez dekompozycje
obrazów świata, systemów komunikacji, wzorów
zachowań, do nowej pozytywnej integracji, realizującej
się w „rewolucyjnej wspólnocie", która dokonując stale
wyborów wartości ma przywrócić jedność subiektywnego
i obiektywnego świata.
Jak każdy ruch społeczny w fazie poszukiwania własnego
oblicza, kontestacja dostarcza wielu przykładów rozdźwięku
między uzewnętrznioną samowiedzą a faktycznym znaczeniem
społeczno-kulturowym podejmowanych działań.
Wbrew dążeniom kontestatorów do odrzucenia kultury we
wszystkich jej aspektach, kontestacja jest zjawiskiem kulturowym
charakterystycznym dla tej właśnie kultury, która
podlega zakwestionowaniu. W ruchu tym występują
obok siebie tendencje umiarkowane, ograniczające się do
krytyki wybranych elementów współczesności lub też głoszące
przekonanie, iż wystarczy samo odsłonięcie mechanizmów
represji, bez zmiany całego systemu społecznego, by
alienacja została zniesiona. Występują także tendencje
skrajnie radykalne, kwestionujące nie tylko kulturę zastaną,
lecz wszelki system mediacji symbolicznej, który należy
zniszczyć, by urzeczywistnić ideę nieupośrednionego
kontaktu człowieka ze światem, lub też głoszące hasła całkowitego
odrzucenia kulturowej przeszłości, stanowiącej
103