Aldona Jawłowska drogi kontrkultury

We Francji organizacją podobną w swych założeniach
i sposobie działania do amerykańskiego SDS — był Ruch 22
Marca. Ruch — utworzony przez 142 studentów na wiecu
w Nanterre, okupujących sale administracji uczelni w odpowiedzi
na uwięzienie kolegów — przekształcił się w centrum
aktywistów, którzy biorąc udział w manifestacjach
i walkach ulicznych, próbowali jednocześnie tworzyć teoretyczne
zaplecze ruchu. Inicjowali dyskusje prowadzące do
formułowania ocen sytuacji, programów, założeń politycznych,
jakie przyczyniły się do powstawania wspólnej świadomości
walczącej młodzieży — mimo różnych poglądów
i organizacyjnych powiązań. Podobnie jak SDS Ruch 22
Marca gromadził ludzi niejednakowych orientacji — maoistów,
anarchistów, komunistów, sytuacjonistów, wypracowując
ponad tymi różnicami własną platformę działania,
opierającą się na zasadzie demokracji bezpośredniej. Tu
także nie było kierującego ruchem zarządu czy narzucanych
wszystkim grupom celów i form pracy. W swych podstawowych
założeniach Ruch był przeciw wszelkim rodzajom dominacji
w skali świata, własnego kraju i najbliższego otoczenia
jednostki. Walczono więc z imperializmem, neokolonializmem,
z autorytarnym społeczeństwem i aparatem
państwowym, z represywną kulturą i sztywnym systemem
kształcenia. Przywódca ruchu Daniel Cohn-Bendit, student
socjologii, tak jak i Rudi Dutschke, szukał szerszych uzasadnień
ideowych i teoretycznych kontestacji i koncepcji
nowego społeczeństwa, przedstawiając je w książce Le
Gauchisme remede d la maladie sénile du communisme,
Paris 1968 („Goszyzm, lekarstwo na starczą chorobę komunizmu").
Prócz grup konstytuujących się jako organizacje polityczne,
formułujące perspektywiczny program działania, charakterystycznym
typem kontestacyjnej organizacji były we
Francji różnorodne komitety i grupy zawiązujące się w czasie
akcji, stawiające sobie za cel przede wszystkim rozwiązywanie
problemów bieżącej chwili. Przykładem takich grup
były Comites d'Action Revolutionnaire (CAR), Comités d'Action
Populaire (CAP), Comités de Base (CB) i Comites
d'Action Lyceens (CAL). W maju 1968 funkcjonowało 460
takich komitetów. Ich działanie nie było kierowane przez
żadną organizacyjną jednostkę nadrzędną, wzajemną zaś informację
i porozumienie w akcjach interesujących wszyst-
29