Aldona Jawłowska drogi kontrkultury

Partei Deutschlands z jej studenckim odłamem; Parti Communiste
Marxiste-Leniniste Français oraz jej młodzieżowy
odpowiednik — Union des Jeunesses Communistes Marxistes-Leninistes
(UJCML); frakcja prochińska we francuskich
związkach zawodowych — Confédération Generale du
Travail Unitaire, a także mające ambicje intelektualne Cercles
Marxistes-Leninistes de France — wydające pismo
„Tribune Rouge". We Włoszech działa Marksistowsko-Leninowska
Komunistyczna Partia Włoch (która w późniejszym
okresie odcięła się od ruchu studentów) oraz bardziej rewizjonistyczna
w stosunku do ideologii Mao — Federacja Komunistów
Włoskich Marksistów-Leninistów (FCI—ML), wydająca
w Mediolanie pismo „Rivoluzione Proletaria" (zbliżająca
się do orientacji prokubańskiej). Akceptację ideologii
Mao deklarowały także grupy skupione wokół pism „Edizioni
Oriente", „Quaderini Rossi" („Czerwone Zeszyty") i
„Vento dell'Est" („Wiatr ze Wschodu"). W Anglii — English
Communist Movement (Marxist-Leninist), wydający pisma
„Red Patriot" i „Communist England". Również w Stanach
Zjednoczonych powstaje maoistowska Progressive Labour
Party (PLP) z młodzieżowym odgałęzieniem, powiązanym
z SDS.
Grupy maoistowskie były najbardziej aktywne we Włoszech
i Francji, gdzie młodzież orientacji prochińskiej,
chcąc realizować hasło tworzenia masowego ruchu ludowego,
porzuciła uniwersytety i licea, aby pracować w fabrykach.
W czasie wydarzeń majowych przedstawiciele
tych grup występowali jako mediatorzy między studentami
a robotnikami. Na skutek prześladowań policyjnych
i delegalizacji ugrupowania prochińskie przeniosły się po
wygaśnięciu ruchu na prowincję (głównie do Bretanii).
Maoiści, słabi liczebnie, niedookreśleni ideologicznie i źle
zorganizowani, nie stanowili orientacji reprezentatywnej
dla kontestacyjnej świadomości politycznej. Zasięg ich
wpływu — i w zakresie ideowej inspiracji, i w zakresie
organizacyjnym — nie był znaczący dla rozwoju ruchu. Odwołujący
się do myśli Mao amerykańscy czy francuscy kontestatorzy
niewiele wiedzieli o przebiegu i skutkach chińskiej
„rewolucji kulturalnej". Atrakcyjne stało się samo hasło
zniszczenia starych struktur myślenia, budowanie nowego
języka, uwolnienie się od balastu tradycji, przeszłości.
Poza nielicznymi grupami „marksistów-leninistów", poszu­
21