Aldona Jawłowska drogi kontrkultury

wyższe miejsce w nowej hierarchii wartości zajęły: własna
i cudza egzystencja, przeżywane świadomie w każdej chwili,
„ja-sam" i inny człowiek, przyroda, zjednoczony świat
istot żyjących — ludzi, zwierząt i roślin, przeciwstawiony
„plastykowej pustyni" i „asfaltowej dżungli", czas uwolniony
od rytmu produkcja—konsumpcja i zatrzymany dzięki
wypadnięciu z „wyścigu szczurów". Koncepcja „istnienia"
kształtująca się wewnątrz tego ruchu wydaje się próbą
powrotu do stanu, w którym nie zarysowały się jeszcze
granice między „ja" i zewnętrznym światem, lub też próbą
naśladowania filozofii i religii Wschodu, gdzie owa jedność
nie jest czymś danym, lecz osiąganym z wielkim trudem
poprzez ćwiczenia i medytacje. W tym poszukiwaniu własnej
autentyczności i prawdziwego kontaktu z innymi, zawiera
się dążenie do pierwotnego, bezpośredniego związku
z przedmiotami i ludźmi. „Dotknąć" rzeczywistości samej,
doznawać, przeżywać intensywnie, czuć siebie naprawdę,
nie w sposób narzucony przez wymagania szkoły czy wzorce
propagowane przez środki masowego przekazu.
Charles Reich, opisując hipisowski stosunek do świata,
stwierdza, że charakteryzuje go dążenie do niewinności,
dziecięcego zdziwienia wobec rzeczy codziennych, zobaczonych
jak gdyby na nowo, nabożny podziw dla przyrody,
odkrywanie uroku rzeczy prostych. „Natura to oni — pisze
Reich — sól wody morskiej jest solą ich krwi, a wolność
morza ich wolnością. Puszcza, z której wyszli, jest miejscem,
gdzie czują się sobie najbliżsi." 42 Realizacja tych wartości
jest niemożliwa wewnątrz kultury zastanej, w ramach
jej norm i wzorów. Jedynie ich całkowite rozbicie umożliwia
spontaniczność i realizację zasady autentyczności wobec
siebie i innych. Pierwszym krokiem do wyzwolenia
jest pozbycie się roli społecznej wynikającej z wieku, płci,
wykształcenia, zawodu czy przynależności do określonego
środowiska. Punktem odniesienia samoidentyfikacji może
być w każdym momencie co innego: uczestnictwo w wędrówce
bez celu, przynależność do wspólnoty sobie podobnych,
spontaniczna twórczość muzyczna czy plastyczna, intymna
bliskość z drugą osobą. Nie istnieje czas linearny
mierzony sukcesami osiąganymi w wyznaczonych etapach.
Żadne „zdobycze" nie są konieczne do potwierdzenia włas-
42 Ch. Reich, The Greening of America, New York 1970, s. 285.
150