Aldona Jawłowska drogi kontrkultury

mywanym przez CAL, UNEF, SNE-Sup. i Ruch 22 Marca
(nakłady 150 tys. egzemplarzy, red. Jean Pierre Vigier),
„Le Pave" — organie Comité d'Information Revolutionnaire
i Ruchu 22 Marca — zajmujące się problematyką polityczną
i kulturalną. Pismo to miało charakter międzynarodowy,
wiele egzemplarzy rozeszło się w USA, RFN,
Anglii.
W czasie rewolucji majowej sytuacjoniści skupili się
w Paryżu na ulicy d'Ulm w Institute Pedagogique Nationale,
skąd prowadzili ożywioną działalność propagandową
i organizacyjną. Cały ruch rewolucyjnych komitetów (CAR,
CAL i Comite de Base) był inspirowany przez sytuacjonistów.
Głównym terenem ich walki stała się właśnie organizacja
rewolucyjnych rad i komitetów oraz „dekompozycja"
spektakli, dzięki której dopiero może powstać żywa,
nowa kultura. W odezwie z dnia 30 maja sytuacjoniści nawoływali
do tworzenia rad studenckich i robotniczych. „Co
znaczy władza rad Rozproszenie całej zewnętrznej władzy,
demokracja bezpośrednia i totalna. Praktyczna unifikacja
decyzji i wykonania. Delegaci odpowiedzialni w każdej
chwili przed swoimi mandatariuszami. Zniesienie wszelkich
hierarchii i niezależnych specjalizacji, kierowane
i świadome przekształcenia całości warunków wyzwolonego
życia, permanentne i twórcze uczestnictwo mas, integracja
i koordynacja internacjonalistów [...] W chwili obecnej
konieczna jest koncepcja rewolucji proletariackiej. Chodzi
nam o autonomię klasy pracującej. Musimy walczyć
o zniesienie produkcji rynkowej, salariatu, państwa. Przezwyciężenie
wszelkich separacji i tego wszystkiego, co
«istnieje niezależnie od jednostek», powinno stać się powszechnym
zadaniem, elementem świadomości historycznej.
Podtrzymanie starego społeczeństwa lub tworzenie nowej
klasy wyzyskiwaczy dokonywało się za każdym razem
przez rozbicie systemu rad robotniczych. Klasa pracująca
zna teraz swoich wrogów i właściwe im metody działania.
Ruch rewolucyjny musi wreszcie zrozumieć, że nie może
zwalczać alienacji, będąc sam formą alienacji. Rady robotnicze
są jedynym rozwiązaniem, ponieważ inne formy rewolucyjnej
walki stają się przeciwieństwem tego, do czego
dążono (30 maja 1968 r., Komitet Wściekłych, Międzynarodówka
Sytuacjonistów, Komitet Podtrzymania Okupacji)."
122
Idee sytuacjonistów były popularne wśród wielu fran-