Aldona Jawłowska drogi kontrkultury

3. GŁÓWNE KIERUNKI KRYTYKI KULTURY
W rozdziale poprzednim przedstawiliśmy nurty kontestacji
kultury, które przybrały wyraźny kształt, walcząc
Przeciw całości jej form i treści lub też koncentrując się
na pewnych wybranych aspektach. Ruch przeciw kulturze
nie zamykał się jednak w obrębie tych nurtów. Atak nakulturę
traktowaną jako narzędzie manipulacji był jednym
z celów wszystkich niemal akcji politycznych, a zarazem
akcje te bardzo często stwarzały okazję do ujawnienia się
różnych form kolektywnej ekspresji.
We wszystkich krajach uosobieniem kultury represywnej
i zinstytucjonalizowanej stał się system kształcenia, nauka
określająca jego treści oraz środki masowego przekazu
wspierające szkołę w jej funkcji ograniczenia świadomości
i podporządkowywania ludzi interesom aparatu władzy oraz
technika, która w społeczeństwach wysoko rozwiniętych
zdominowała kulturę. Jednak kontestatorzy nie głosili haseł
zatrzymania rozwoju techniki i nie kwestionowali
Przydatności jej osiągnięć. Występowali jedynie przeciw
niewłaściwemu wykorzystaniu zdobyczy postępu technicznego.
Przedmiotem krytyki była w istocie koncepcja kultury,
w której technika z wartości instrumentalnej przekształciła
się w wartość autoteliczną, a mechanizmy działania
występujące w świecie przedmiotów uogólnione zostały
na wszelkie inne dziedziny rzeczywistości, przeniesione
na płaszczyznę ludzkiej egzystencji. Te trzy kierunki krytyki
są wspólne całemu ruchowi młodzieży, niezależnie od
orientacji ideologicznej czy narodowości.
167