Aldona Jawłowska drogi kontrkultury

4. KONTRKULTURA
Zakwestionowanie kultury we wszystkich jej aspektach
prowadziło do mniej lub bardziej udanych prób tworzenia
nowych form i wartości. Pewne elementy działalności rekonstrukcyjnej
i twórczej ruchu kontestacji staraliśmy się
przedstawić w rozdziałach poprzednich. Najpełniej jednak
wyraziły się te dążenia w muzyce, teatrze (czy też raczej
antyteatrze) i w stylu życia, będącym realizacją wybranych
wartości, praktycznym potwierdzeniem założonych koncepcji
społecznych, ustanowieniem nowych wzorów zachowania
w podstawowych dla ludzkiego życia sytuacjach.
Swoiste formy walki politycznej, wolna prasa i inne środki
propagandy, rewolucyjne szkoły, próby rekonstrukcji systemu
wartości, odnalezienie ich współczesnego sensu oraz
możliwości urzeczywistnienia, składają się na obraz kultury
powstającej w akcji, rozwijającej się wraz z narastaniem
politycznych konfliktów. I muzyka, i walczący teatr
to przykłady urzeczywistnienia koncepcji sztuki życia, budowanych
przez sytuacjonistów. Łączyły się tu w jedną
całość: swobodna ekspresja, poszukiwanie nowych form
artystycznych, realizacja życia wspólnotowego i kolektywnej
twórczości, walki politycznej i propagandy na rzecz
ruchu, wybuchy żywiołowego protestu przeciw egzystencji
zaprogramowanej i zamkniętej w sztywnym schemacie
produkcji—konsumpcji.
Kulminacyjnym punktem rozwoju muzyki zaangażowanej,
w którym wszystkie jej funkcje stopiły się w jedną
całość, ukazującą w pełni jedność muzyki jako ekspresji
artystycznej i jako formy protestu — był festiwal w Woodstock.
Kulminacyjnym wydarzeniem w rozwoju rewolucyjnego
206