Aldona Jawłowska drogi kontrkultury

wracają się od murów plecami. Wilkołaki podejmowały
więc akcje terrorystyczne, atakując różne odczyty wykłady,
galerie sztuki i muzea. „Akt destrukcji - aktem wyzwolenia'"
- głosiły odezwy Wilkołaków. Jednak ta programowa
destrukcyjność nie była jedynie bezmyślną zabawą
lecz wynikała z założeń teoretycznych zbliżonych do
ruchu sytuacjonistów. Wilkołaki sądziły, że przymus; wewnętrzny
wywierany przez społeczeństwo za pośrednictwem
internalizacji nakazów, zakazów, wzorów kultury jest formą
niewoli równie dotkliwą, choć obiektywnie mniej od
czuwaną niż przymus wywierany bezpośrednio. Należy
więc zniszczyć kulturę od wewnątrz, wyzwolić ludzi od kultury
jako systemu regulacji ludzkich dążeń i zachowań.
„Celem ruchu studenckiego nie jest. stawianie żądań uniwersytetom,
lecz rozbicie egzystencji «studenta» jako takiego,
w jego społecznej roli i strukturze charakteru -
pisano w Odezwie Międzynarodowej Konspiracji Wilkołaków
- MUSIMY ZNISZCZYĆ STUDENTÓW W NICH
SAMYCH! Jedynie wtedy ich siła może się zwrocić przeciw
instytucjom i szefom, którzy ćwiczą nas w podporządkowaniu
i niewolnictwie będącym obecnie naszym udziałem
Naszym celem nie jest osiągnięcie jakichś koncesji,
lecz zabicie w nas naszych szefów i stworzenie życia, dla
akcji terrorystycznych ulotki i odezwy Wilkołaków podpisywane
były: „Zbrojni w miłość" - co brzmiało paradoksalnie,
a miało wyraźnie określać ostateczny «cel ich
walki. Program pozytywny realizowały grupy twórcze
których celem było doskonalenie środków własnej ekspresji,
poszukiwanie podstaw nowej więzi, nowej społeczności.
We wspólnej aktywności twórczej, w wyniku akcji
Wilkołaków zajęto Fillimore Theater w Nowym Jorku;
doprowadziło to do utworzenia się zespołów nawiązujących
do Living Theatre. Oto fragmenty ulotki Wolnego Teatru:
„22 października 1968. Dziś wieczorem teatr będzie znów
należał do ludzi. Kiedyś prosiliśmy, teraz bierzemy [...]
Fillimore nie należy już do jednego człowieka, ale do
wszystkich [...] MUSIMY ZACHOWAĆ TO WYZWOLONE
TERYTORIUM.
36 BAMN, S. 158.