Uniwersytet Śląski Wydział Nauk Społecznych Instytut Nauk ...

polityka regionalna Wspólnoty koncentrowała się na koordynowaniu politykiregionalnej państw członkowskich, przede wszystkim mając na względzie ochronęprzed ewentualnymi wypaczeniami swobody konkurencji.Jedyną wspólną instytucją ukierunkowana na rozwój regionalny i powołaną dożycia 1 stycznia 1958 roku na mocy Traktatu Rzymskiego, stał się Europejski BankInwestycyjny (EBI), którego celem statutowym miało być wspomaganie harmonijnegorozwoju Wspólnoty. Faktem jest, że przez niemal kolejne dwadzieścia lat EBIstanowił jedyne źródło finansowania inwestycji aktywizujących rozwój regionalny.Dopiero o polityce regionalnej jako odrębnej dziedzinie wspólnot zaczętorozważać w latach sześćdziesiątych, co wiązało się ze sporządzanymi przezParlament 60 i Komisję Europejską raportami oraz konferencjami 61 poświęconymizagadnieniom regionalnym.W rzeczywistości jednak do faktycznego przełomu w rozwijaniu politykiregionalnej doszło w 1968 roku, kiedy przy okazji fuzji organów wykonawczychEuropejskiej Wspólnoty Węgla i Stali (EWWiS), Europejskiej WspólnotyGospodarczej (EWG) i Euroatomu, powstała w ramach Komisji Europejskiej DyrekcjaGeneralna ds. Polityki Regionalnej, którą potocznie zaczęto nazywać DGXVI 62 .W ciągu czterech lat od tego wydarzenia dokonywano różnorakich analizi przygotowywano propozycje odnośnie celów i środków europejskiej politykiregionalnej. Trzeba jednak zaznaczyć, że na początku napotykały one dość dużyopór różnych podmiotów europejskiej sceny politycznej 63 . Wynikał on po prostuz odmiennych podejść i koncepcji.W rezultacie wzajemnych ustaleń w roku 1972 stworzono finansowe podstawyeuropejskiej polityki regionalnej nadanie „wymiaru regionalnego” dwóm funduszom60 Wymienić tu należy m.in. trzy raporty: raport Motte’a z 9 maja 1960 roku, w którym proponowanoutworzenie komitetu konsultacyjnego ds. regionalnych i podjęcie prac nad programem europejskiejpolityki regionalnej; raport Birkelbacha z 17 grudnia 1963 roku, w którym domagano się oddania dodyspozycji Komisji specjalnych środków finansowych przeznaczonych na politykę regionalną orazutworzenie centralnego biura dokumentacji europejskiej i poszerzania kontaktów z lokalnymi organamisamorządowymi; raport Rossiego z 9 października 1964 roku, w którym wskazywano na koniecznośćodejścia od postrzegania polityki regionalnej jako wyłącznie wewnętrznej sprawy państwczłonkowskich i na potrzebę podjęcia prac nad europejskim planem zagospodarowaniaprzestrzennego precyzującym cele do osiągnięcia w każdym regionie.61 Pierwsza konferencja poświęcona zagadnieniom regionalnym została zorganizowana przez KomisjęEuropejską 6 grudnia 1961 roku. Traktuje się ją jako swego rodzaju wyzwanie dla państwczłonkowskich, które w Traktacie Rzymskim zaoponowały przeciwko europejskiej polityce regionalnejmającej rzekomo stanowić zagrożenie dla suwerenności narodowej. Zob. szerzej na ten tematI. Pietrzyk: Polityka regionalna..., op.cit., s. 65 – 67.62 Region po europejsku. „Unia Europejska – serwis informacyjny.” 2003, Nr 2, s. 35.63 Na przykład Francja była zdecydowanie przeciwna utworzeni funduszu regionalnego, obawiając sięznacznego rozszerzenia uprawnień Komisji Europejskiej. Francja odmiennie niż przykładowo Włochybardziej widziałaby wtedy usytuowanie organu zajmującego się tymi kwestiami w obrębie RadyMinistrów. Zob. I. Pietrzyk: Polityka regionalna..., op.cit., s. 68 i nast.38