FRONDA

JAKUB WINIARSKIPRZYJACIELEKałuże wysychają, ziemia gnije i śmierdzi.Szpaki przyleciały, marzną i umierająmasowo. Mówili żeby dokarmiać. Dokarmiamy.Czas rzuca długi biały cień; Słońceobraca ostrzem promienia w milionach serc naraz.Po głowie tłucze się wers jak z Celana:Jesień mi z ręki liść swój zżera: jesteśmy przyjaciółmi.Marzec, tym razem okrutniejszy od innych miesięcy,sprawia, że czujesz się gorzej - i nic ci nie można pomóc.Gdzieniegdzie śnieg zastygł w pozie znaczącejbrak chęci do opuszczenia chodników i przecznic.Jaka to pora roku i jakiej spodziewać się można?TUTAJ; BLIŻEJDariuszowi SośnickiemuJuż grudzień. A zdążyłem tylko kilka rzeczyw listopadzie: trochę pieniędzy; uszczelnić okna...Powtórzyła się historia sprzed roku; widoki:wgląd w białe pejzaże, jakby tutaj - "Morzelodowe" Friedricha, a nie te pochylonedrzewa i ludzie; wiatr. Ostrożniechodzę ulicą skutą pierwszym w tym roku lodem;oddycham mrozem. Przyglądam się wygłodzonymwróblom - jak wydziobują spod śnieguresztki zżółkłej trawy.Bliżej; posiwiała wrona wystukuje o asfalt raportz zasypanego miasta. Drzewa w mocniejszym ugięciu;ludzie; wiatr; Słońce - i jego natychmiastowy odwrót.Mam wrażenie, jakbym pisał ten wierszwiele lat.JakubWiniarskiFRONDA DOŻYNKI 1996 135