FRONDA

metodami socjotechnicznymi miało doprowadzić do wyłonienia nowej rasy ludzkiej:doskonałej w uwielbieniu dla władcy, zarówno krańcowo agresywnej jak i zdolnejdo subtelnej mimikry.Dotychczas dominujący w Alamut system został zastąpionyzmodyfikowaną wersją doktryny ismailickiej. Rolę imama przyjął Hassan, od tejpory nazywany głównym da'i, Wielkim Mistrzem czy też Sheikh Al-Jebal - Starcemz Góry. Kolejne pozycje w hierarchii zajmowali starsi da'is, zwykli da'is, rafiq(zwani towarzyszami), lasiq (laicy, czy też nowicjusze) oraz fidai (poświęceni) -bezlitośni wykonawcy wyroków.Hassan, jako władca eksterytorialnego państwa Asasynów, bywa częstookreślany jako idealny przywódca religijny i konspirator. Mówi się, że nie opuszczałfortecy przez ponad trzydzieści lat, ukazując swoje oblicze jedynie kilkakrotniewobec swoich podwładnych. Te publiczne wystąpienia miały formę iluzorycznychwidowisk, obfitujących w zręcznie spreparowane triki. Należała do nich zpewnością publiczna rozmowa Hassana z odciętą głową, bez wątpieniawywołująca strach i uwielbienie wiernych. Ogromna, niemalże hipnotyczna siła ibrutalność działania pozwalały mu bez najmniejszych przeszkód panować nadpokaźnym, kilkusetosobowym garnizonem. Co jakiś czas musiały się zapewneodbywać swoiste testy lojalności, połączone z czystkami - z bliżej nieznanegopowodu Hassan skazał na śmierć swoich dwóch synów.Po śmierci kalifa al-Mutansira, jego syn Nizar (do którego poparciazobowiązał się niegdyś Hassan) został usunięty przez ormiańskiego uzurpatora.Wywołało to oburzenie wśród ortodoksyjnych ismailitów, a Hassanowi dałopretekst do ogłoszenia się księciem niezależnym od jakiejkolwiek władzyzwierzchniej oraz do zorganizowania kilku widowiskowych wypadówterrorystyczno-odwetowych. Przy pomocy swojej wiernej załogi atakował izdobywał garnizony, a jego ludzie wykonywali pierwsze skrytobójcze wyrokiśmierci na wrogach. Ismailicka taqiyya w połączeniu z herezją stworzyła iściewybuchową mieszankę. Wysłannicy Hassana pojawiali się ze swymi ostrymisztyletami w najbardziej niedostępnych miejscach, kładąc kres ziemskiemupanowaniu władców i wodzów. Nikt nie był bezpieczny: przed wyrokiem Starcanie było ucieczki. Jego rozkazy przenikały do komórek nerwowych desperatów,gotowych do zatopienia świata w krwi. Stawką było jednak osobiste oświecenie,wstąpienie do przezroczystych ogrodów Proroka, wilaya - był to moment triumfunieskończoności i pustki. Benjamin Ben Jon z Tudeli, kupiec i podróżnikprzebywający na terenach kontrolowanych przez Asasynów około roku 1170(podczas panowania Hassana II) relacjonował: „Górale owi nie pragną innej religiijak tylko tę, co zawiera się w nauce ich starego proroka. Wszyscy obawiają sięniezmiernie gniewu tychże ponieważ za cenę własnego życia mordują nawetkrólów". Z pewnością trudno byłoby dziś ustalić nawet przybliżoną liczbę ofiarAsasynów. Jak można się domyślać, większość pochodziła spośród najwyższychwarstw społecznych - przeciętni ludzie rzadko bywają ofiarami zamachów.Podzielony świat islamski także lękał się ikonoklastów: w ich tekstachwychwalane były zalety Kobiet, Pachnideł i Modlitwy, powszechnie wiadomo oich liberalnym podejściu do niektórych psychoaktywnych używek. Do obiegu312 FRONDA DOŻYNKI 1996