FRONDA

- Nic się nie zmienił - uśmiechnął sie do mnie szwedzki dziennikarz.Rzeczywiście papież był w marynarce, pod krawatem, tylko w klapie miałwpięty mały srebrny krzyżyk, dokładnie tak samo ubierał się, gdy był kardynałemw Islandii.- Kochani - odezwał się Namiestnik Chrystusa na ziemi. - Życie jest takskomplikowane, że właściwie nic o nim nie można powiedzieć. Dlatego nie chcępopadać w pychę jakichś autorytatywnych sądów, które z tego miejsca zbyt częstopadały. Nie zabiorę wam dużo czasu, chcę, aby mój pontyfikat upłynął pod znakiemaugustiańskiego hasła: "kochaj i rób co chcesz". Wiemy to wszyscy, że jednym znajwiększych osiągnięć naszych czasów jest dojrzały humanistyczny dialog jakiludzkość dzisiaj prowadzi. Wydaje mi się, że przyszłość Kościoła właśnierozstrzygnie się w intensyfikacji dialogu oraz w wytworzeniu postawy akceptacjikażdego człowieka takim, jakim on jest. Nie chciałbym, abyście mnie traktowalijak kogoś wyjątkowego, to tylko za sprawą konwencji tutaj jestem. Aby podkreślićmoją jedność z całą ludzkością, przyjmuję imię Bill I. Oby Najwyższe Światłonigdy nie zgasło, dziękuję za uwagę.6 czerwca 2052 roku. Rzym - Watykan. Rzecznikiem prasowym papieżazostała znana publicystka "New York Timesa" Helena Berg. Na pierwszejkonferencji prasowej poinformowała, że Bill I na skutek nalegań przedstawicieliLudu Bożego postanowił zwołać w tempie ekspresowym Sobór. Ma się odbyć zadwa miesiące w Watykanie.Wieczorem zadzwonił do mnie Alfonso, zwykle dobrze poinformowanyhiszpański dziennikarz. Powiedział, że dzisiaj odszedł ze swego stanowiskakardynał Donaha Macmartin, prefekt Kongregacji Doktryny Wiary. KardynałMacmartin był oddanym przyjacielem Piusa XIII, Irlandczyk, bardzo ortodoksyjny.Alfonso mówi, że kardynał wyjechał do klasztoru Kartuzów w Masywie Centralnym,podobno już na zawsze.10 czerwca 2052 roku. Rzym. Prace przybliżające sobór idą błyskawicznie.Pani Berg poinformowała o powołaniu Komisji Ekspertów Pozakościelnych, w jejskład weszli profesorowie Zygmunt Bauman, Richard Rorthy, Steven Holmes, atakże Barbara Stanosz i Vaclav Belohradsky. Wiadomość ta wywołała oburzeniehiszpańskiego arcybiskupa Ramona Primo de Rivery, tłumaczącego, iż luminarzeświatowej myśli postmodernistycznej nie mogą być w niczym przydatni Kościołowi.Z arcybiskupem polemizował sam Bill I: "Hiszpański hierarcha odezwał się wduchu hermeneutyki podejrzeń, a nie hermeneutyki nadziei. Martwi mnie brakotwartości naszego brata, który takimi deklaracjami niepokojąco zbliża się doschizmatycznej postawy arcybiskupa Lefebvre'a. Czyżbyśmy zapomnieli, żeodkąd Karl Rahner SI ogłosił prawdę o anonimowych chrześcijanach nie możemysobie pozwolić na kategoryczne odtrącanie innych postaw aniżeli nasze?Czyżbyśmy zapomnieli, że nie jakaś dogmatyczna prawda zbliża do Boga, ajedynie zagłębienie się w przepaści swojej egzystencji?".152 FRONDA DOŻYNKI 1996