FRONDA

Natomiast w pana pytaniu pojawił się termin mitologia - że dawnichrześcijanie, dawni katolicy, swoją wiarę przeżywali w sposób uwikłany w jakąśmitologię. To jest w pewnym sensie prawda — to zresztą coś cudownego,przypatrywać się świadectwom naszych ojców wiary w różnych wiekach żyjących,przypatrywać się, że wyznawali dokładnie tę samą wiarę, co my wyznajemy, azarazem przypatrywać się, że byli ludźmi swojego czasu, że to, co było właściwedla ich czasu, to nie było wieczne w Kościele, przeminęło. Jawnie widać, że tojest coś, co przeminęło, natomiast to, co rzeczywiście ważne, po prostu trwa.Kiedy np. w niedzielę mówię kazanie na temat Ewangelii, to mam jakieś takieewidentne poczucie, że mówię stosownie do naszej dzisiejszej sytuacji, alezarazem, że przedstawiam tę samą prawdę, którą przedstawiali moi przodkowiew wierze 100 lat temu, 200 czy 1500 i ja po prostu przeżywam pełną tożsamośćmojej wiary. Pokolenia się rodzą i przemijają, a wiara katolicka jest wciąż ta sama.- Powiedział Ojciec, że nie dostrzega zagrożeń herezji związanej właśnie zinną interpretacją objawienia. A sprawa nieomylności papieża, o którejmówiliśmy?- Niekiedy się rozróżnia między herezją a błędem w wierze. Błąd w wierze to jestbłąd, któremu uległ jakiś teolog, czy jakiś choćby analfabeta, teolog domorosły,ewentualnie który zyskał jakąś grupkę swoich zwolenników i w gruncie rzeczy natym się kończy. To nie powoduje rozłamu w Kościele. Natomiast herezja to byłobytakie odejście od prawdy wiary, które powoduje rozłam w Kościele, tak jakniewątpliwie herezją był arianizm.- Właśnie dogmat o nieomylności papieża jest często kwestionowany np.przez katolików w Austrii, którzy animują ruch "Wir sind Kirche".- Przy czym jest to ruch, który wprowadza strasznie wiele zgiełku do Kościoła.- Czy kłopot z herezjami nie polega na tym, że dawniej mówiono pewnerzeczy wprost, a dzisiaj heretyckie formuły wypowiadane są językiem dotego stopnia skomplikowanym i w takich terminach, że znacznie trudniejoddzielić błąd od słuszności? Dam taki przykład: powiedzmy 200 lat temuktoś mógłby powiedzieć, że Chrystus nie jest synem Bożym, tylko jestczłowiekiem...- ...a dziś powie, że Chrystus jest tylko najbardziej intensywną obecnością Bogana ziemi.-Właśnie, albo powie, że historycznie Chrystus był zwyczajnym człowiekiem,ale symbolicznie w wierze, był Bogiem. Będzie używać wielu różnych pojęćdzielących rzeczywistość w taki sposób, żeby zarazem zaprzeczyć i niezaprzeczyć.54 FRONDA DOŻYNKI 1996