FRONDA

U źródeł tej krytyki można dostrzec mniej lub bardziej ukryty wpływ nurtówmyślowych, które prowadzą do rozerwania istotnej i konstytutywnej więzi pomiędzyludzką wolnością a prawdą.Ad.2 W świetle odpowiedzi na pytanie poprzedzające, pytanie tupostawione musi być traktowane jako retoryczne. Oczywiście, że przykładówpostaw lub tendencji prowadzących do herezji jest ogrom; bodajże nie było ichtylu od czasów arianizmu, a przynajmniej reformacji. Konieczne wydaje się tuspostrzeżenie, że aczkolwiek mniemania heretyckie występowały zawsze, a niezawsze musiały one wypływać ze świadomie złych intencji, to wyjątkowo obfityich wylew został lekkomyślnie umożliwiony zniesieniem tamy, jaką była tzw.przysięga antymodernistyczna, obowiązkowa dla księży. A przecież zarównoowa przysięga, jak i wszelkie kary oraz upomnienia, zawsze były pojmowane wKościele jako kary leczące, pomocne duszy błądzącej, kierujące ją miłościwie nadobrą drogę.W Kościele partykularnym polskim wciąż jeszcze słabiej niż gdzie indziejpienią się szczególnie drastyczne kontestacje. Ale to nie znaczy, że jest dobrze.Jedną z najstarożytniejszych stolic biskupich w Polsce zajmuje dziś hierarcha,który onegdaj głosił publicznie, na łamach tygodnika z podtytułem "katolicki", żewyznawcy judaizmu mają własną "ścieżkę" do zbawienia, nie muszą tedy sięnawracać. Szeroko znany jest osobliwy apostolat takich, balansujących zprestidigitatorskązręcznością na krawędzi herezji, teologów i filozofów, jak księżaTischner czy Czajkowski; znamienną cechą ich metody "rozcieńczania" prawdwiary jest hermeneutyczne mętniactwo i niedopowiedzenia w osoczu gadulstwa.A najświeższy przykład dosłownego zakwestionowania dogmatu to "rewelacja"ks.Lucjana Baltera SAC, podana do wierzenia w "Arce Noego" (dodatek do"Gazety Wyborczej" z 18 V 1996), jakoby dogmat o nieomylności papieża wsprawach wiary i moralności nie był wcale ogłoszony przez Sobór Watykański I.Można się tylko pocieszać, że fałszerstwa naszych progresistów sąjeszcze bardzonaiwne...Ad.3 Oczywista jest także odpowiedź twierdząca na trzecie pytanie. Jakowzór i przykład absolutnej konieczności takiego zareagowania - w tym, poniższym,wypadku z uwagi na to, że dotykającym samego jądra wiary, jakim jest prawidłowesprawowanie Najświętszej Ofiary - przytaczam treść Kanonu 1 Dekretu oNajświętszym Sakramecie wydanego przez Sobór Trydencki w 1551 r.: Jeśli ktośprzeczy temu, że w Najświętszym Sakramencie Eucharystii zawarte sąprawdziwie, rzeczywiście i substancjalnie ciało i krew wraz z duszą i BóstwemPana naszego Jezusa Chrystusa, a więc cały Chrystus, i twierdzi, że tam jesttylko jako w znaku, obrazie lub poprzez swoją moc - niech będzie wyłączony zespołeczności wiernych.FRONDA DOŻYNKI 1996 65