FRONDA

yć pokornym, łagodnym, czystego serca, jest traktowany jako ignorant albozacofany prymitywny obserwant. Nie wytrzymuje się jarzma czystości i wymyślasię tysiąc sposobów, aby ominąć boskie przepisy Chrystusa.Jest pewien symptom, który zawiera w sobie wszystkie pozostałe: zamysłzmiany nadprzyrodzonych celów Kościoła. Przez sprawiedliwość niektórzy nierozumiejąjuż życia w świętości, tylko określoną walkę polityczną, mniej lub więcejpokrewną marksizmowi, co nie jest do pogodzenia z wiarą chrześcijańską.Wyzwolenie nie oznacza dla nich podjęcia osobistych zmagań w ucieczce odgrzechu, tylko zadanie ludzkie, które może być szlachetne i słuszne samo wsobie, ale dla chrześcijanina pozbawione jest sensu, jeżeli oznacza zniszczenietego, co jedynie jest potrzebne (35) - zbawienia wiecznego dusz, każdejpojedynczo.12.Z powodu ślepoty spowodowanej odejściem od Boga: "ten lud czci mniewargami, lecz sercem swym daleko jest ode mnie" (36), tworzy się obraz Kościoła,który nie ma żadnego związku z tym, który założył Chrystus. Nawet ŚwiętySakrament Ołtarza - odnowa Ofiary dokonanej na Kalwarii - jest profanowany,albo redukowany do zwykłego symbolu, który zwą komunią ludzi między sobą.Co stałoby się z duszami, gdyby Nasz Pan nie był oddał się za nas aż do ostatniejkropli Swojej drogocennej Krwi! Jak to jest możliwe, że się wzgardzą tymnieustannym cudem realnej obecności Chrystusa w Tabernakulum? Pozostał,abyśmy z Nim obcowali, abyśmy Go uwielbiali, abyśmy poznawszy przedsmakprzyszłej chwały raz i na zawsze zdecydowali się iść Jego śladami.Czasy te są czasami próby i winniśmy błagać Pana, wołaniem nieustannym(37), aby je skrócił, aby spojrzał miłosiernie na swój Kościół i udzielił na nowonadprzyrodzonego światła duszom pasterzy i duszom wszystkich wiernych. Niema powodu, aby Kościół starał się schlebiać ludziom, ponieważ ludzie - anipojedynczo, ani zbiorowo - nigdy nie dadzą zbawienia wiecznego. Jedynym, któryzbawia jest Bóg.Synowska miłość Kościoła13.Trzeba dzisiaj głośno powtórzyć słowa św. Piotra do dostojników wJerozolimie: "On jest kamieniem, odrzuconym przez was budujących, tym, którystał się głowicą węgła. I nie ma w żadnym innym zbawienia, gdyż nie dano ludziompod niebem żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni" (38).Tak mówił pierwszy Papież - opoka, na której Chrystus zbudował swójKościół - powodowany swoim synowskim nabożeństwem do Pana i swoją troskąo całą trzódkę, która została mu powierzona. Od niego i od reszty Apostołównauczyli się pierwsi chrześcijanie kochać z całego serca Kościół.A widzieliście z jakim brakiem miłosierdzia mówi się codziennie o naszejŚwiętej Matce-Kościele? Jakąż ulgę i radość przynosi czytanie żarliwych wyznańgorącej miłości do Kościoła Chrystusowego Ojców Kościoła! "Kochajmy Pana,Boga Naszego; kochajmy Jego Kościół - pisze św. Augustyn. Jego jako Ojca,44 FRONDA DOŻYNKI 1996