FRONDA

ANDRZEJ SARAMONOWICZKRZYŻ1.Pracował tu zaledwie od dwóch miesięcy i choć nie była to duża parafia, ztrudem rozpoznawał jeszcze wiernych. Nic więc dziwnego, że i jej nie mógł sobiew żaden sposób przypomnieć. Siedział wkulony w stojący skromnie w roguzakrystii fotel, pokryty wytartym aksamitem w kolorze czterdziestu męczenników,i skręcając w palcach koniec stuły usiłował zebrać myśli. O co jej mogło chodzić?Wariatka jakaś? Nawiedzona? A może? A może się zakochała? Jeszcze raz wziąłBiblię. Przeczytał po raz kolejny. Nie rozumiem - żachnął się. I co mam terazzrobić? Opowiedzieć proboszczowi? A jak się będzie śmiał?To wszystko wydarzyło się tak niespodziewanie. Siedział w konfesjonale,przed którym czekało kilka starych babć z ich nieciekawymi grzechami i jeszczebardziej nieciekawymi oddechami. Przypomniał sobie zdanie, które często wseminarium powtarzał stary ksiądz Noculak: w zaakceptowaniu ludzkiejgrzeszności pomoże wam Jezus, z akceptacją jam ustnych musicie sobie radzićsami. Odsunął się więc najdalej, jak mógł i cierpliwie wsłuchiwał się w monotonnypotok skruszonych słów. Co jakiś czas rzucał okiem przez kratki konfesjonału,jakby siłę do odpuszczania chciał odnaleźć w widoku topniejącej kolejkigrzesznych. A właściwie ich nóg, bo tylko tyle udawało mu się zawsze zobaczyć.Praktyka spowiednika nauczyła go zresztą, że czekające przed konfesjonałemnogi - najczęściej poskręcane, żylakowate, z pożółkłymi, powyginanymipaznokciami - doskonale oddawały stan duszy wiernych.W pewnym momencie jednak zauważył nogi bezgrzeszne - piękniewysklepione, pokryte jasnym meszkiem łydki i zgrabne, nieduże stopy w czarnychbucikach. Do kogo należały? Próbował wychylić się jak najdalej, co najwyraźniejmusiała zauważyć klęcząca przed kratką starowinka, bo jej głos nagle zamilkł,by za chwilę dopowiedzieć: już kończę, proszę księdza. Zawstydził się. - Niemnie się spowiadasz, ale Bogu - wyszeptał i zamarł bez ruchu. Zachęconastaruszka wzięła głębszy oddech i na nowo zaczęła swoją mantrę. Starał sięsłuchać, jak mógł najuważniej, ale co chwila jej głos odpływał jak z dalanasłuchiwana fala radiowa.Tymczasem za kratkami piękna noga zsunęła bucika i palce zgrabnej stopypoczęły bawić się, najwyraźniej bezwiednie, jego wnętrzem. Zmrużył oczy - kratkikonfesjonału rozmyły się i teraz całkiem już wyraźnie widział leniwy ruch stopydelikatnie ocierającej się o krawędź buta. Odwrócił głowę.-...i mój wnuk, zupełnie do niego nie mam czasami cierpliwości... -monotonna fala znowu się nasiliła. - To nic, córko - przerwał w pół słowa. - Bógnie z cierpliwości, ale z miłości do bliźnich będzie nas rozliczał. Nigdzie nie jestpowiedziane, że ma to być miłość cierpliwa. Idź, Pan odpuszcza ci twoje grzechy.Staruszka przeżegnała się, podniosła i wyciągnęła rękę po wystającykawałek stuły. Zaraz jednak cofnęła ją i ponownie przyklękła.338 FRONDA DOŻYNKI 1996