FRONDA

i kres wszystkiego wzmocnił się na korzyść ludzkości, bez obawy oskarżenia, żesposób ten będzie obcy człowiekowi. To oczywiście Duch Święty byłprzewodnikiem nauczania soborowego i to On przygotował Kościół do stawieniaczoła wyzwaniom współczesnego społeczeństwa. Jest powszechnie wiadome,że Jego Świątobliwość Jan Paweł II zwołuje jeden synod po drugim - dla księży,świeckich, zakonników - po to, żeby czerpać z ducha Soboru i żeby go zachowaćżywym w jego dynamicznym apostolacie. Fakt, że Sobór jest dziełem DuchaŚwiętego, wymaga od nas nawrócenia. W latach posoborowych przeszliśmy odeuforii pełnej nadziei do swego rodzaju autodestrukcji Kościoła - że użyję tuwyrażenia Jego Świątobliwości Pawła VI - która polega na przejściu odwymagającego bogactwa nauczania soborowego do miernoty koncesji i ustępstw,wyrywkowych lektur dokumentów soborowych, nadużyć i sloganów. Mimo tegowszystkiego Duch Święty dał Kościołowi w Soborze siłę do odnowy przyjednoczesnej kontynuacji, siłę tworzenia rzeczy nowych przy wierności Tradycji.Kościół Boży w Polsce musi odnaleźć się w soborowych doświadczeniachZachodu, a pełne i autentyczne nauczanie Soboru może pomóc w stawieniu czoławyzwaniom ze strony społeczeństwa, które również w Polsce poddaje sięoddziaływaniu konsumpcji, pluralizmu i sekularyzacji. Tak naprawdę to właśnieto oddziaływanie może wywoływać więcej obaw niż prawdziwy dynamizm II SoboruWatykańskiego. W tym duchu kardynał Karol Wojtyła już w 1972 roku tłumaczyłwprowadzanie Soboru jako źródła odnowy.- Podczas rekolekcji wielkanocnych dla Jana Pawła II z ust Ojca Generałapadły następujące słowa: "kapłan nie może własnych subiektywnych wrażeńczy doświadczeń czynić przedmiotem swojego przepowiadania lubnauczania, lecz musi przede wszystkim osobiście głosić i nauczać o tym, oczym naucza Kościół. Nasi Ojcowie w wierze, przede wszystkim Ojcowie zKapadocji, podkreślali, że to jest prawdziwe «sacrificium intellectus» -podporządkowanie własnego rozpoznania nauczaniu Kościoła". WTowarzystwie Jezusowym element podporządkowania się nauce Kościołaprzybrał charakter dodatkowego ślubu - posłuszeństwa papieżowi.Jednakże w tym samym czasie z ust wielu jezuitów padły słowa podważającedogmat o nieomylności papieża. Jak Ojciec Generał mógłby ustosunkowaćsię do tych wydarzeń? Czy te zjawiska mają charakter incydentalny czy też- jak twierdzi wielu krytyków - są one w Towarzystwie Jezusowym dosyćrozpowszechnione?- Święty Ignacy oraz jego pierwsi współpracownicy podczas działaniaapostolskiego w służbie Kościoła powszechnego byli ogarnięci Duchem Świętym.Po to, aby nie zboczyć z dróg Pana, ale przede wszystkim po to, aby niewykonywać pracy niezależnej od wskazówek Pana, całkowicie podporządkowalisię woli i osądowi Jego Ziemskiego Przedstawiciela, ponieważ On - jako pasterzcałego Kościoła - lepiej wie, jaka praca jest do wykonania, czy do jakiego kraju wdanej chwili trzeba wyruszyć z misją. Powszechność zadań Wikariusza Chrystusapowoduje, że jest on w jakiś sposób świadom potrzeb Kościoła i świata. Taknaprawdę żaden jezuita nie zapomniał o ślubie, który decyduje o wszystkich30 FRONDA DOŻYNKI 1996