บ้านเรือนถิ่นไทยในช่วงเจ็ดทศวรรษ 2489-2559

ภายหลัง โดยรวมแล้วรัฐธรรมนูญฉบับนี้จะคานอำนาจ
นักการเมืองที่อยู่ในสภา โดยนักการเมืองเหล่านี้เองที่
โหวตให้รัฐธรรมนูญฉบับนี้ผ่าน หากไม่เกิดวิกฤติ
เศรษฐกิจเมื่อต้น พ.ศ. 2540 รัฐธรรมนูญฉบับนี้คงไม่มี
วันผ่าน แต่มันก็ผ่านออกมาแล้ว และเราจะได้เห็นผล
ของรัฐธรรมนูญฉบับนี้กันแบบเต็มๆ ใน พ.ศ. 2544
ซึ่งเราจะพูดถึงกันในช่วงที่สองของบทความ
1.3. การลดหนี้ภาคเอกชนใน พ.ศ. 2540 - 2545
จากหนี้ทั้งหมดของประเทศ 109,000 ล้านดอลลาร์
ในปลายพ.ศ. 2539 จำนวน 38,000 ล้านเป็นหนี้ระยะ
สั้น (กำหนดชำระหนี้ภายในหนึ่งปี) ท่ามกลางหนี้กอง
มหึมา ณ วันที่ 2 กรกฎาคม หลังจากต่อสู้ป้องกันค่า
เงินบาท ประเทศเหลือเงินทุนสำรองเพียง 2,800 ล้าน
ดอลลาร์ ภารกิจแรกของแบงก์ชาติหลังลอยตัวค่า
เงินบาทคือ หาแหล่งเงินกู้ใหม่เพื่อชำระให้เจ้าหนี้
ต่างประเทศที่ปล่อยกู้ให้ธนาคารและผู้ประกอบการ
ในประเทศไทย จึงจำเป็นต้องหันไปหากองทุนการเงิน
ระหว่างประเทศหรือไอเอ็มเอฟ โดยเริ่มเข้าโครงการ
ของไอเอ็มเอฟในวันที่ 20 สิงหาคม และกู้เงินจากทั้ง
15 constitutions in 65 years since the constitutional
government was introduced in 1932.What was remarkable
about the 1997 Constitution is that it was the only time in
Thai history that a new constitution was drafted and
promulgated entirely within the framework of the then
existing constitution, that is, without being accompanied
by a military coup. Its content was also remarkable, as
will be discussed below. In general, the new Constitution
would work against old-line politicians then sitting in
parliament, the very same people who voted in the new
Constitution.Had there not been the economic debacle in
the earlier part of 1997, the new Constitution would not
have had a chance of being passed. But there was, and
it did. The full unintended consequences of this Constitution
would be reaped in 2001, as will be discussed below in
the second part of the paper.
1.3 Deleveraging in the private sector 1997–2002
Of the $109 billion dollar debt that Thailand owed at
the end of 1996, $38 billion was short-term (of less than
ไอเอ็มเอฟเองและอีกหลายประเทศในเอเชีย แต่เงินกู้
17,800 ล้านดอลลาร์ที่รวบรวมได้นั้นไม่เพียงพอเมื่อ
เทียบกับสภาพคล่องที่ต้องการ และตลาดเองก็ส่ง
สัญญาณความไม่มั ่นใจด้วยการกดค่าเงินบาทลงอย่าง
ต่อเนื่องอีกหกเดือน จาก 26 บาทต่อหนึ่งดอลลาร์ใน
เดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2540 เป็น 56 บาทในเดือน
มกราคม พ.ศ. 2541 ที่เงินบาทไม่ตกลงไปกว่านั้นเป็น
เพราะเศรษฐกิจโลกหดตัวอย่างหนัก ก่อให้เกิดความ
ผันผวนของดุลบัญชีเดินสะพัดและดุลการชำระเงิน
จาก -1.9 เปอร์เซ็นต์ของผลิตภัณฑ์มวลรวมในประเทศ
(GDP) ในไตรมาสแรกของ พ.ศ. 2540 เป็น 12.4
เปอร์เซ็นต์ในไตรมาสสุดท้ายของปี โดยสรุปแล้ว
ประเทศไทยสามารถลดหนี้กับเจ้าหนี้ทั่วโลกลงได้ หนี้
ต่างประเทศลดลงจาก 109,000 ล้านดอลลาร์เมื่อปลาย
พ.ศ. 2539 เหลือ 60,000 ล้านดอลลาร์ใน พ.ศ. 2545
ขณะที่เงินตราต่างประเทศสำรองเพิ่มขึ้นจากเกือบศูนย์
เมื่อกลาง พ.ศ. 2540 เป็น 38,000 ล้านดอลลาร์
ตอนปลาย พ.ศ. 2545
หนี้ต่างประเทศไม่ใช่ปัญหาเดียวในตอนนั้น มี
การลงทุนเกินตัวมากมาย ธนาคารและสถาบันการเงิน
1 year maturity).Against this mountain of debt, there was
on July 2 a residue of $2.8 billion in net reserves left from
the central bank’s defense of the baht. The first order of
business for the central bank after the flotation of the baht
was to find the liquidity to fend off the run by the foreign
creditors that had lent to Thai banks and businesses.
Recourse to the International Monetary Fund (IMF) was
inevitable, and Thailand duly entered its program on August
20, obtaining funding not only from the Fund, but also from
a collection of Asian countries. Relative to the immediate
liquidity needs of Thailand, the amount obtained ($17.4
billion) was quite inadequate, and the market signaled that
perception by pushing the baht down over the next 6 months,
from 26 baht to the dollar in July 1997 to 56 baht in
January 1998, before the baht rebounded and stabilized
at around 40 baht in April 1998. That the baht did not fall
further was on account of the severe contraction of the
economy, which led to a swing in the current account of
the balance of payments from -1.9% of gross domestic
product (GDP) in the first quarter of 1997 to 12.4% of GDP
101