บ้านเรือนถิ่นไทยในช่วงเจ็ดทศวรรษ 2489-2559

เป็นที่ที่มาลาเรียยังคงชุกชุม
รัฐบาลได้ลงมือจัดสรรที่รกร้างให้เป็นที่ทำกิน
โครงการ DDT นั้นไล่โรคร้ายมาเลเรียออกไปและช่วย
ลดความอันตรายในพื้นที่ลงไปได้มาก ยิ่งไปกว่านั้น
โครงการตัดถนนของรัฐนั้นช่วยดึงดูดความสนใจให้คน
มาตั้งรกรากทำกินมากขึ้น เพราะการสร้างถนนทำให้
ประชาชนเข้าถึงการค้าขายได้ง่ายขึ้น รัฐบาลยัง
สนับสนุนการรุกป่าอย่างไม่ตั้งใจด้วยการให้สัมปทาน
กับเอกชน โดยทฤษฎีแล้วผู้รับสัมปทานนั้นต้องปลูก
ต้นไม้ทดแทนต้นไม้ที่พวกเขาได้โค่นมันลงไป แต่การ
บังคับใช้นั้นค่อนข้างอ่อนแอ จึงทำให้มีผู้เข้ามาจับจอง
พื้นที่ป่าไม้อย่างรวดเร็ว บางก็เป็นลูกจ้างของผู้ที่ได้รับ
สัมปทานตัดไม้ นอกจากนี้การรุกป่าไม้โดยไม่ได้รับ
สัมปทานก็มีเพิ่มมากขึ้นเช่นกัน
เกษตรกรไทยนั้นไม่ต่างจากเกษตรกรทั่วโลก คือผู้
บุกเบิกที่ดินที่ว่างมานับร้อยปี อย่างไรก็ดีการ
พัฒนาที่ดินในยุคคริสต์ทศวรรษ 1960 (พ.ศ. 2503-
2512) จวบจนถึง ช่วงยุคคริสต์ทศวรรษ 1970
(พ.ศ. 2513-2522) นั้นเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วอย่าง
ไม่เคยมีมาก่อน การเพิ่มของประชากรกดดันให้เกิด
การครอบครองที่ดิน เพิ่มขึ้นถึง 3.1 เปอร์เซ็นต์ ในช่วง
this respect was completely at variance with the practice
on the ground. For example, it stated that any land which
was not occupied was government land. Large parcels
of this supposedly unoccupied land were put under forest
reserves, to be looked after by the Royal Forestry Department,
which had relatively little manpower to look after all
the lands that were put in its charge. Even for those lands
which were not under forest reserves, the issuance of the
titles was proceeding at an extremely slow pace.
Consequently, many farmers (in fact the majority of the
upland crop farmers) were farming on lands which in the
eyes of the law did not belong to them. Owing to the
absence of legal recognition, settlers in many areas had
to seek protection from local strong men, and the basis
was created for a new rural elite. The availability of land
had the potential of creating an egalitarian social order,
but sadly, that opportunity was missed, and it was a
major policy failure of that period.
At that time, this shortcoming was not noticed.
The farmers also did not seem to have been adversely
78
ยุคคริสต์ทศวรรษ 1960 (พ.ศ. 2503 - 2512) ซึ่ง
สูงกว่าสถิติใดที่เคยบันทึกเอาไว้ เครื่องจักรสมัยใหม่
ถูกนำมาใช้เป็นเครื่องมือในการโค่นป่า ในกรณีนี้
เครื่องจักรนั้นถูกจัดหามาให้โดยผู้รับสัมปทาน
ป่าไม้นั้นเอง หลังจากที่พื้นป่าถูกตัดต้นไม้จนหมดแล้ว
รถแทรคเตอร์ก็มีหน้าที่เข้ามาปรับหน้าดิน ซึ่งแต่ก่อน
ใช้แรงงานสัตว์ ชาวนาจะสามารถปลูกพืชได้ประมาณ
4-5 เฮคเตอร์ (24-30 ไร่) แต่ด้วยแทรคเตอร์นั้น ที่ดิน
ขนาด 10 หรือ 100 เฮคเตอร์ (60-600 ไร่) ก็สามารถ
จัดการได้ (1 เฮคเตอร์ = 10,000 ตารางเมตร หรือ
ประมาณ 6 ไร่ กับ 1 งาน – ษิระ น้อยทิพย์ ผู้แปล)
เมื่อผืนดินนั้นถูกปรับ และเริ่มทำการเกษตรได้
สินค้าเกษตรก็ขายได้โดยไม่ยาก เพราะมีการตัดถนน
เส้นทางใหม่ๆ อย่างมากมายในช่วงยุคคริสต์ทศวรรษ
1960 (พ.ศ. 2503 - 2512) ผลลัพท์ที่ได้คือการเจริญ
เติบโตของการส่งออกพืชผลทางการเกษตรในยุคนั้นเกิด
ไร่อ้อยขึ้นนับร้อยนับพันไร่อย่างต่อเนื่อง พืชอื่นที่นิยม
ปลูกกันในปริมาณมากกลายเป็นสินค้าส่งออกหลักของ
ประเทศ เริ่มจาก ข้าวโพด ปอ ตามมาด้วย มันส ำปะหลัง
เกษตกรไทยเริ่มรับเอาพืชเหล่านี้มาทำการเกษตรตัว
แล้วตัวเล่า ผลิตและส่งออกไปยังตลาดส่งออก ผลจาก
affected, except perhaps in their access to credit. It was
only in the 1980s, as the land frontier was closed, that the
problems created by government negligence began to
assume a larger profile in the political and social agenda.
The most dynamic part of the agricultural sector was
in new upland crops and in rubber. But even in rice, the
traditional crop for Thai farmers, output grew, although in
this case there was also an intensification, particularly in
the Central Plains. In this case, the long history of irrigation
investments going back to the fifth reign was at long last
beginning to pay off. In the first decade of the twentieth
century, the Dutch engineer van der Heide originally
conceived of having a diversion dam across the main
channel of the river, supplemented by one storage dam
further upstream. With the construction of the Chao Phraya
irrigation dam in the early 1950s, and the storage dam at
Yanhee (which now bears His Majesty’s name), van der
Heide’s conception became reality. The lower Chao Phraya
system now has flood prevention capability and
supplemental irrigation during the wet season, as well as