บ้านเรือนถิ่นไทยในช่วงเจ็ดทศวรรษ 2489-2559

ทำให้ประเทศไทยที่เคยรื่นรมย์กับผลผลิตทางการ
เกษตรของตัวเอง (และยังคงมีล้นเหลือ) ผลผลิต
เหล่านี้กลับกลายมาเป็นภาระของประเทศ เพราะ
ประเทศไทยจำเป็นต้องส่งออกผลผลิตเหล่านี้ออกไปใน
ตลาดโลกในราคาตกต่ำลงทุกที ขณะเดียวกันประเทศ
ก็พบโอกาสชิ้นใหม่นั่นคือ การผลิตสินค้าที่ใช้แรงงาน
ไม่เยอะ เช่น ธุรกิจสิ่งทอ อัญมณี และ เครื่องประดับ
ทูน่ากระป๋อง หรือการผลิตชิ้นส่วนสินค้าอิเล็กทรอนิกส์
ที่ขยายตัวอย่างรวดเร็ว แต่แล้วก็ถูกทำให้ชะงักในช่วง
พ.ศ. 2523 - 2527 เพราะค่าเงินบาทที่สูง เมื่อปัญหา
ค่าเงินได้ถูกแก้ไขแล้ว การเจริญเติบโตอย่างรวดเร็ว
ของการส่งออกผลผลิตอุตสาหกรรมจึงได้เริ่มต้นขึ้น
ความยากลำบากทางเศรษฐกิจของรัฐบาลช่วงนี้
เกิดขึ้นเพราะความลังเลของรัฐบาลที่จะปรับโครงสร้าง
ราคาภายในประเทศให้สอดคล้องกับการเพิ่มขึ้นราคา
พลังงานโลกโดยเฉพาะหลังจากเกิดวิกฤตน้ำมันครั้งที่ 2
ใน พ.ศ. 2522 เพราะความผิดพลาดครั้งนี้เกิดจาก
นโยบายเศรษฐกิจมหภาคที่ล้มเหลวดังที่ได้กล่าวมา
ข้างต้นแล้ว เพื่อไม่ให้มีการดำเนินนโยบายที่ผิดพลาด
อีกครั้ง รัฐจึงเห็นควรให้มีการสร้างสถาบันทางด้าน
พลังงานขึ้นมาใหม่ การปิโตรเลียมแห่งประเทศไทยจึง
beginning in 1982, also had to postpone many infrastructural
investments, with consequences that were to be felt in
the 1990s.
THE INDUSTRIAL BOOM (1985-1995)
By 1985, the worst of the adjustment pains were over.
In addition, Thailand received two unexpected bonuses
from the rest of the world. The first was the sharp drop in
petroleum prices in the beginning of 1986. The second
was the reversal of the trend in exchange rates with the
dollar beginning to depreciate. The government then made
a critical decision, setting the stage for the boom that
followed: it decided to tamper with the basket of currencies
that determined the value of the baht, and increased the
share of the dollar in that basket from about a half to 90
per cent. The baht consequently went down in value with
the dollar.
The consequence was a boom of unprecedented
proportions. Thailand experienced double-digit growth
ได้ถือกำเนิดขึ้นมาภายใต้การบริหารงานของมืออาชีพ
โดยเป็นส่วนหลักที่เชื่อมเอาทุกองค์กรที่มีความเกี่ยวข้อง
กับพลังงานเข้าไว้ด้วยกัน เช่นเดียวกันกับโรงกลั่นที่ได้
สัมปทานให้กับเอกชนที่ศรีราชาและบางจาก เมื่อหมด
สัญญาสัมปทานกับรัฐบาลแล้วรัฐก็นำกลับมาทำเอง
ภายใต้การบริหารงานของมืออาชีพ
เป็นโชคดีของประเทศไทยที่ได้พบกับแหล่งก๊าซ
ธรรมชาติขนาดใหญ่ในอ่าวไทยอย่างคาดไม่ถึงเมื่อมี
การสำรวจ ใน พ.ศ. 2521 ซึ่งช่วยลดการพึ่งพาพลังงาน
นำเข้า ซึ่งในสายตาของนักวิชาการทั้งหลายมองว่า
ก๊าซธรรมชาตินั้นยังเป็นพื้นฐานของอุตสาหกรรม
ขนาดใหญ่ของประเทศ
ในนิคมอุตสาหกรรมภาคตะวันออก โครงการที่
เกี่ยวเนื่องกับปิโตรเคมีนั้นผุดขึ้นมากมาย โรงงานผลิต
ปุ๋ยให้กับพืชผลเกษตร แต่อุตสาหกรรมเหล่านี้ก็ถือ
กำเนิดท่ามกลางความขัดแย้งอย่างหนัก
จากจุดที่มองเห็นได้กว้างขวางในขณะนี้ เรื่องที่เรา
ได้เรียนรู้ในช่วงบูมของปลายคริสต์ทศวรรษ 1980
(พ.ศ. 2523 - 2532) หลายสิบปีของการเปลี่ยนแปลง
ของประเทศจากประเทศที่ขับเคลื่อนด้วยเกษตรกรรม
ในช่วงยุคทอง พ.ศ. 2501 - 2516 และการเจริญเติบโต
rates in three consecutive years beginning in 1987. This
spurt was fuelled initially by an export boom in which
manufactured goods now played an overwhelming role,
shunting aside agricultural exports altogether as the main
engine of growth that they had been until 1980. The
expansion of industrial production and exports was
sustained by increasing investment, particularly from
Japan, Taiwan and Hong Kong, largely because these
economies were faced with the need to realign their
production in the wake of rapid appreciation of their
currencies. During these years, Thailand was the “flavor
of the month” among stock brokers worldwide, and a great
deal of portfolio investment also flowed in, fuelling in turn
a huge stock market boom. Beginning in 1988, the
speculative fever spilled over into the real estate market,
and led to a construction boom and large increases in
land prices.
Despite the heady atmosphere that these various
booms generated, Thailand in these years provided a good
object lesson of the adverse consequences of excessively
85