บ้านเรือนถิ่นไทยในช่วงเจ็ดทศวรรษ 2489-2559

ได้ตลอดเวลา
ที่สำคัญในขณะที่เขากำลังพยายามสร้างความ
แข็งแกร่งให้กับระบบธนาคาร นักการเมืองก็ไม่กล้าที่
จะแตะต้องเขา แต่กลับเกิดเรื่องในระยะหลังๆ ของ
ชีวิตเขา เมื่อเขาทุ่มเทเวลาของเขาเองให้กับการพัฒนา
ชนบทเป็นปากเป็นเสียงให้กับคนยากคนจนในถิ่น
ทุรกันดาร ก็ถึงวันที่กองทัพสบโอกาสที่จะเอาคืน คนๆ
นี้เป็นคนที่มีเหตุผล และมีศีลธรรมจรรยา ผู้ซึ่งมีความ
สามารถเกินกว่านักการทหารคนไหนจะทำได้ด้วยการ
สร้างระบบทุนนิยมให้กับประเทศไทย กลับถูกกล่าวหา
ว่าเป็น คอมมิวนิสต์ และ ถูกบังคับให้ออกจากประเทศ
ไปใน พ.ศ. 2519 เมื่ออุดมการณ์ทางความคิด (ของทั้ง
สองฝ่าย) ต่างถึงจุดที่ไม่ทนกันอีกต่อไป
ธนาคารกรุงเทพ เป็นธนาคารที่มีอำนาจมากที่สุด
ในสมัย ดร.ป๋วยดำรงตำแหน่งผู้ว่าการธนาคารแห่ง
ประเทศไทย ซึ่งบริหารโดย ชิน โสภณพานิชย์ผู้ที่เกิด
ในประเทศไทยเมื่อ พ.ศ. 2453 ในครอบครัวชาวจีนที่
ยากจน เขาเรียนหนังสือในประเทศจีนโดยไม่เคยได้รับ
การศึกษาในมหาวิทยาลัยเลยแม้แต่น้อย ชิน นั้นมี
คุณสมบัติครบถ้วนของเศรษฐีพันล้านที่สร้างด้วยก ำลัง
ตัวเอง จากการทำงานหนักและมีไหวพริบทางธุรกิจ
of the central bank, he tried to exert greater control over
the commercial banks, weaning them away from a close
connection with politics and politicians, even though
the politicians at the time were military men who are
accountable to noone, and could have sacked him.
Significantly, when he was strengthening the banks,
the politicians did not touch him. It is only toward the
later period in his life, when he increasingly devoted his
time to promote rural development and giving a voice to
Thailand’s poor that the military had their revenge. This
man of reason and integrity, who probably did more than
any military man to build up Thai capitalism, was accused
of being a Communist and was forced to leave the country
in 1976, when ideological fervour (on both sides) was at
its peak.
Bangkok Bank, the most powerful commercial bank
at the time Puey was governor of the central bank, was
run by Chin Sophonphanich. Born in Thailand in 1910
to a poor Chinese family, but schooled in China without
any university education, Chin fitted the stereotype of the
74
ก่อนที่เขาจะมีธนาคารกรุงเทพนั้น เขาเริ่มชีวิตด้วย
การเป็นคนรับจ้างทั่วไปที่ประสบความสำเร็จ และผัน
ตัวเองเป็นเสมียน และผู้ช่วยผู้จัดการของโรงไม้
แห่งหนึ่ง เขาจึงได้ตั้งร้านขึ้นเป็นของตัวเอง (ต่อมามี
สามร้าน) ขายวัสดุก่อสร้าง
ในช่วงสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่สอง เขาได้เข้าหุ้น
กันกับนักธุรกิจชาวจีนก่อตั้งธนาคารกรุงเทพขึ้น เขาจึง
ได้เป็น “นายหน้าที่ติดต่อกับคนต่างชาติ หรือ กัมปะโด”
หมายถึงนายหน้าอิสระที ่ชักชวนธุรกิจให้กับธนาคาร
และทำการรับประกันสินเชื่อที่ได้รับจากธนาคาร เมื่อ
พ.ศ. 2495 ธนาคารได้ประสบวิกฤตการทางการเงิน
เขาได้เข้ามาคุมบังเหียนธนาคารเองในตำแหน่ง
กรรมการผู้จัดการ ไม่แปลกใจเลยที่เขาสามารถต่อรอง
ให้กระทรวงเศรษฐการอัดฉีดทุนเข้าช่วยเหลือธนาคาร
หลังจากนั้น พลตรี ศิริ สิริโยธิน ผู้เป็นหนึ่งในสาย
ราชครู ผู ้สนับสนุนรัฐบาลของจอมพล ป. เข้านั่งใน
ตำแหน่งประธานบอร์ดบริหาร
เมื่ออำนาจในกลุ่มราชครู และ กลุ่มพิบูลสงครามถูก
โค่นใน พ.ศ. 2500 โดย สฤษดิ์ เขาได้ลี้ภัยตัวเองชั่วคราว
ไปยังต่างประเทศ ธนาคารได้เชิญจอมพล ประภาส
จารุเสถียร มือขวาของ สฤษดิ์ เข้ามานั่งแทนที่
Chinese who rose from poverty to become a billionaire
by sheer dint of hard work and business acumen.
Before his association with the Bangkok Bank, he was
successively an odd-job man, then a clerk and then assistant
manager at a lumberyard in Bangkok. He then set
up his own shop (later three shops) that sold general
merchandise.
Toward the end of the Second World War, he joined up
with a number of Thais and other Chinese businessmen to
establish Bangkok Bank. He then became its “compradore”,
that is, an independent agent who brought business to the
bank and guaranteed the loans given by the bank. In 1952,
after the bank faced a liquidity crisis, he took over as the
Managing Director, no doubt helped by the fact that he
could negotiate an injection of capital from the Ministry
of Economic Affairs. General Siri Siriyothin, a member
of the Rajakru faction, which then supportedthe Phibun
government, took over as the Chairman of the Board.
When Phibun and the Rajakru faction were
overthrown by Sarit in 1957, he went into temporary